Foz de Iguacu en Paraty

Na het prachtige berglandschap van de Refugio del Volcanes komen we weer in de ‘bewoonde wereld’. Ditmaal Santa Cruz; onze laatste stad voordat we doorreizen naar Brazilië. We vinden een leuk hotelletje in een soort van achterafbuurtje met een leuke eigenaar. We twijfelen hoeveel nachten we willen blijven maar als we van hem horen dat er waarschijnlijk ’s maandags een blokkade komt weten we het wel. De zondag de bus en niet wachten tot maandag. Later zullen we zien dat dat een verstandige keuze was. Ondertussen is het feest in de stad want de onafhankelijkheid wordt gevierd. Overal vlaggen, versierde gebouwen, stalletjes waar je allerlei hebbedingetjes kan kopen en mensen in mooie feestelijke kledij.

We lopen rond, eten wat in een lokaal eettentje en genieten van de feestelijkheden.

De dag erop met de bus. Het is een lange rit naar de grens; zo’n 10 uur maar na een paar uur hebben we panne met de bus. Dit is voor het eerst dat we dat meemaken. Alle mannen de bus uit en meekijken wat er aan de hand is. Er wordt wat gesleuteld, met olie gesmeerd, wielmoeren worden aangetrokken en voorzichtig aan gaan we verder. De bus gaat niet harder dan 40 km per uur, het begint te regenen maar wij zitten weer lekker bovenin vooraan in de dubbeldekker. We zijn gemakkelijk geworden en zien wel waar het schip strand of hoe laat we aankomen. Dat is dus uiteindelijk uren later dan de bedoeling. Om 23.00 uur staan we aan de grens, die dan wel open is maar er is geen personeel meer aanwezig. En wij hebben stempels nodig van Bolivia en Brazilië dus het heeft geen zin om door te gaan. We overnachten in een hotel op 100 meter afstand van de grens.

De volgende ochtend willen we nog wat ontbijten aan Boliviaanse kant en we zien daar een tandarts. De hechtingen in Mathieu zijn mond moeten er nog uit gehaald worden dus we gaan aan. Volgens zijn assistente komt hij zo; dus we gaan eerst ontbijten en komen dan terug. En jawel hij is er. Geen punt, die hechtingen haalt hij er zo uit. Fluitje van een cent. En ook deze tandarts vindt het erg leuk om met ons te praten over zijn dromen. Nog een paar jaar en dan met zijn vrouw een huisje bij een waterval, dat lijkt hem wel wat. Ook de vorige tandarts in Sucre vertelde ons over zijn passie; hij had 6 Volkwagenauto’s (busje en Kevers). En helemaal weg van en met de Volkswagenclub op pad in Bolivia. Grappig wat we zo allemaal te horen krijgen.

De grens over gaat gemakkelijk; stempel hier en stempel daar. Terwijl we ons hier wat druk over gemaakt hadden. Bij binnenkomst kregen we een officieel document met info dat we ons binnen 38 uur moesten laten registreren en dat we elke 2-3 dagen onze verblijfgegevens moesten invullen. Zo niet dan zouden we bij het verlaten van het land een boete moeten betalen. We hebben ons wel geregistreerd maar vervolgens lukte het ons niet meer er op te komen. Wel handmatig de adressen bijgehouden maar we waren wat benauwd. Maar er werd niet naar gevraagd. Wat een opluchting.

We zien wel dat er een grote vrachtwagen de toegangsweg vanuit Brazilië naar Bolivia heeft vastgezet; er kan geen auto, bus of vrachtverkeer door. Wat fijn dat we dat achter ons kunnen laten.

Wat is Brazilië een groot land en wat een enorme afstanden moet je overbruggen om ergens aan te komen. Het staat op nummer 5 van de grootste landen ter wereld na Rusland, Canada, Verenigde Staten en China. Ons kikkerlandje past er 204 keer in.

We reizen de hele dag door naar de beroemde watervallen van Foz do Iguazu. Deze watervallen liggen deels in Argentinië en deels in Brazilië. Van beide zijden te bezoeken en zelfs op dezelfde dag kun je ze nog bezoeken in het andere land. Alsof dat nog niet genoeg is kun je ook met een speedboot het water op om dicht bij de watervallen te komen of met een helikopter een tochtje maken van een kwartier a 250 euro. Dat hebben we allemaal aan ons voorbij laten gaan maar wat hebben we genoten van deze watervallen. Ooit was ik onder de indruk van de watervallen van Kroatië, maar dat was klein spul vergeleken bij deze. In totaal 275 individuele watervallen met een wijdte van 3 kilometer en hoogte van 80 meter. Omgeven door een schitterend bos- en berggebied, nu een nationaal park en tevens Unesco World Heritage site. De Rio de Iguacu komt vanaf 80 meter hoog met een verpletterende schoonheid en met een donderend geraas naar beneden gestort.

Honderden jaren geleden was dit een heilige begraafplaats voor een aantal stammen en alleen hun gegeven naam ‘Great Waters’ herinnert daar nu nog aan.

Er loopt een wandelpad onderlangs en dat geeft geweldige uitzichten. Het is spectaculair en aan het eind van de wandeling kom je uit bij de ‘devil’s throat’. Er is een pad op palen in de rivier gemaakt waardoor je letterlijk boven en onder de watervallen kunt lopen. Wat een natuurgeweld, we worden er haast bang van. Gelukkig hebben we onze regenkleding aangetrokken en dat is nodig. We zijn kleddernat geworden.

Sinds we in Brazilië zijn is het koud en regenachtig. Niet wat we verwacht hadden; ons beeld was dat het én altijd warm is én altijd de zon schijnt. Topjes, korte broeken, veel huid en teenslippers. Daarnaast bruisend en swingend. Dit beeld hebben we bijgesteld. We missen de kleuren die het straatbeeld van Bolivia kleur gaven, de omslagdoeken van de vrouwen, de verkoop op straat, de ontelbare eettentjes en stalletjes … iedereen is buiten en leeft op straat. Hier zien we niemand op straat, alles lijkt keurig aangeharkt en alles wordt binnen afgehandeld. Het eten, de koop en verkoop. Moeten we wel weer aan wennen.

We hebben ongelooflijk veel zin in zon, zee en strand. Het eiland dat we voor ogen hadden blijft de komende dagen te koud dus we moeten noordelijker richting Rio de Janeiro voor warmer weer.

Dan maar in één ruk door naar Paraty, weer 24 uur reizen. Tijdens de bustochten wordt er regelmatig gestopt, bij een Churrascaria; een buffetrestaurant waar je afrekent per kilo. Wat een geweldig idee en gelukkig niet alleen vlees maar ook veel groentes en salades. Bord volscheppen, op de weegschaal en tjakka. We vinden het een uitkomst.

Paraty ligt op de route naar Rio, gelukkig maar want we beginnen ons te beseffen dat we nog maar een paar weken hebben dus we moeten gaan plannen. Zeker met de afstanden hier, dus niet zomaar links of recht afslaan. Vanuit Rio vliegen we eind van de maand terug naar Nederland.

Paraty is een schattig pastelkleurig koloniaal dorp uit de tijd van de goudzoekers halverwege de kustlijn tussen metropolen Rio de Janeiro en São Paulo. Dit gebied is de Costa Verde, een groene kuststrook met steile groene berge, prachtige baaien en duizenden eilandjes geliefd bij vakantiegangers uit Brazilië zelf en natuurlijk de rest van de wereld.

Het oude centrum is autovrij, heeft tal van elegante en eeuwenoude gebouwen die wit geschilderd zijn en versierd met mooie randen en stijlvolle ijzeren balkons. De straten zijn gemaakt van kinderkopjes en dat alles omlijst met de steile groene bergen die alles omringen. En niet te vergeten de tientallen fraaie stranden die in kleine baaien liggen of aan de vele eilanden die aan de kust liggen.

Een fijne plek om te verblijven en dat doen we dan ook. We hebben een leuk hostel gevonden aan het kanaal waar we ’s ochtends in de zon en warmte ontbijten. Uitzicht op het water en de bootjes; hoe mooi kan het leven zijn.

We gaan 2 dagen met de bus naar een baai met een strand. Die bustochten zijn alleen al een belevenis; hotsend en kreunend gaat de bus over de bergen, over smalle paden waar vaak hele brokken berg zijn afgebrokkeld naar de baai. Hele dagen de zon op onze huid, lekker lezen, af en toe afkoelen in de branding en niets doen… en met een lekkere bries erg goed te doen. Zelfs Mathieu, die niet van het strandleven is, vind het heerlijk en draait zich nog een keer om.

Natuurlijk hadden we de nationale drank, Capairinha, al lang ontdekt. Gemaakt van Cachaca (suikerriet), limoen, ijs en suiker. En wat is heerlijker dan om zo’n stranddag af te sluiten met deze cocktail. Ze zijn goedkoop en ergens is een tentje waar ze er twee voor de prijs van een aanbieden. Hollanders als we zijn blijven we bestellen. We hoeven niet meer te eten en gaan zwalkend terug naar ons ‘thuis’.