Villazon en Salar de Uyuni
Door: Marian en Mathieu
Blijf op de hoogte en volg Marian
17 Juli 2022 | Bolivia, Uyuni
Na een dag bus komen we aan de grens met Bolivia. De bus stopt aan Argentijnse zijde, dan moet je een kilometer of wat lopen tot een droge rivierbedding. Daar is de grens en zijn ook de grenskantoren. We zijn niet de enigen maar een uur later staan we aan Boliviaanse zijde in het stadje Villazon. Het is meteen anders; vrouwen die traditioneel en kleurrijk gekleed zijn, drukke straatjes met overal wisselkantoren en andere souvenirs die aangeboden worden.
We vinden een hotel en gaan meteen de straat op. We hebben een soort van kermis gezien waar we naartoe willen. Blijkt een kermis te zijn zoals wij die kenden in de vorige eeuw met veel vermaak als ballen gooien, het rad van fortuin, een paar simpele draaimolens en ‘schuitjes’. Maar gezellig dat het is en keidruk; iedereen is er op zijn zondags. En er is veel te eten, we schuiven aan aan een grote tafel waar Api geserveerd wordt; een drank van paarse mais samen met een Pastel, een gefrituurde dunne pannenkoek met kaas van binnen. Heerlijk. We nemen ook nog een zelfgemaakte soep, een kleine taco zonder vlees maar we laten de zoetigheden (aardbeien en appels gedoopt in chocolade) aan ons voorbijgaan. Alhoewel ze er wel erg feestelijk en smakelijk uitzien.
Ook voor de kinderen worden vermaakt met het schilderen van kleipoppen. Leuk om te zien. We hebben meteen een goed gevoel bij Bolivia.
Dat goede gevoel komt de dag erop onder druk te staan. We willen door naar de beroemde zoutvlakte van Uyuni en hebben kaartjes voor de bus van half 9 in de ochtend. Het is stervenskoud en om 9 uur is er nog geen bus te zien. Bij navraag blijkt dat de gehele stad geblokkeerd is. Alle uitgangswegen zitten dicht en er kan geen verkeer doorheen. We moeten wachten en er is hoop dat de blokkade ‘spoedig voorbij zal zijn’. Blokkades komen echter vaker voor, horen we later, en duren meestal enkele dagen.
Het busstation ligt aan de rand van de stad en we besluiten weer terug te gaan naar het centrum om wifi te zoeken en koffie te drinken. Dat is nog niet zo eenvoudig. Uren later hebben we 10 minuten wifi gehad en ergens koffie kunnen drinken. Weer terug naar het busstation waar geen verandering is. We wachten de hele dag, er komen steeds meer mensen bij, zowel Bolivianen als toeristen. We maken kennis met Modeen (Libanees) en Thalia (Canadees) en verder nog 3 Fransen.
Alle info die we krijgen is wisselend van inhoud; niemand weet iets. Aan het begin van de avond besluiten we een hotel te zoeken en dat blijkt heel slim te zijn want na ons is er geen hotelkamer meer te krijgen. Alles is vol.
We hebben ondertussen besloten een ‘bij-pass’ te zoeken en die vinden we. Een reisbureautje wil ons naar Uyuni brengen met verschillende taxibusjes die we met ons zevenen – reizigers – betalen. Eerst tot aan de blokkade, waar we eruit gaan en met onze bagage door een droge rivierbedding moeten lopen om de blokkade heen te komen. Spannend, zou het allemaal wel goedkomen? Ook locals hebben deze route gevonden en gelukkig vinden de mensen van de blokkade het niet erg.
Aan de overkant staat er weer een taxibusje op ons te wachten die ons vervoerd naar Uyuni. Het gaat allemaal niet vanzelf maar we komen er. Weliswaar na eerst 2 uur over hobbelige pistewegen te hebben gereden, een uur vast te hebben gestaan in het zand van een rivierbedding en daarna nog eens een paar uur gereden te hebben. Maar het was de moeite waard.
Het stadje Uyuni, toegangspoort voor de zoutvlakte (de salar), is een 2e leven begonnen. Ooit was het een knooppunt van spoorwegen. Erts (goud, zilver, koper) ging per trein via Uyuni naar de Argentijnse havens om verscheept te worden naar Europa. Toen dat ergens vorige eeuw ophield, liep het stadje leeg. Veel later werd het een toeristisch centrum. Dé plaats om de salar en heel zuid-west Bolivia te bezoeken.
In totaal heeft de salar een oppervlakte van ruim 9.000 km2, ongeveer zo groot als de provincie Utrecht.
In het stadje zelf, midden in een uitgestrekte stoffige vallei, worden door tientallen reisbureautjes 1, 2 of 3-daagse tours over de salar aangeboden. Wij willen de 3-daagse en gaan die samen met Modeen en Thalia doen. We vragen rond en komen al snel tot de conclusie dat dat loont; het is winter, er zijn weinig toeristen en er zijn heel veel toeristenbureautjes die allemaal dezelfde tours aanbieden. We nemen een standaardtour dus maximaal 6 personen in een Toyota Landcruiser V8 met uiteraard de chauffeur/ gids. We komen op een mooi bedrag uit (nog geen 100 euro) met zelfs extra slaapzakken voor de 2 overnachtingen. En dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want het is kkkkkoud zo hoog in de bergen. We vertrekken de volgende ochtend met nog twee toeristen nl. Christofer en Gabriel, twee Chileense twintigers.
Op naar de zoutvlakte. De zoutvlakte was ooit een groot meer waar het water van verdampt is. Eerst langs het treinkerkhof, waar treinen uit de 19e eeuw een rustplaats hebben gekregen.
Dan toch echt naar de zoutplaat. Een bijzondere ervaring, we rijden uren en uren over deze immens witte vlakte zonder dat er een einde aan het wit komt. Aan de rand van de zoutvlakte wordt op kleine schaal zout gewonnen. We zien een klein groepje volwassenen en kinderen zitten in een schuur die het gefilterde zout in kleine zakjes doen, dat in dozen wordt verpakt voor de markt in eigen land.
Modeen heeft Tequila en limoenen meegenomen en we drinken een tequila sunrise op deze bijzondere plek. Daarna, in onze taxibus, trekken we de whisky open, die de Chilenen meegenomen hebben. De verdere middag is een groot feest en we zingen allemaal mee met de muziek die Christofer via Spotify laat horen.
Soms wordt de oneindige vlakte doorbroken door ‘eilanden’ die in dit meer lagen en wat nu dus heuvels of bergen zijn. Een van deze eilanden doen we aan, Isla Incahuasi, een bizar eiland volledig bezaaid met cactussen. Sommigen wel tot 11 meter hoog. We klimmen naar de top van het eiland en maken wel 100 foto’s van de imponerende uitzichten.
Onderweg hebben we geluncht in een zouthotel. Gebouwd met bakstenen van zout en zelfs de tafels en stoelen zijn gemaakt van zout. Zo ziet later op de avond ons onderkomen er ook uit; een simpele onverwarmd hostel waar we wel een 2-persoons kamer hebben met – wederom – een bed gemaakt van zoutblokken. We slapen er niet minder om. Wel ongelooflijk blij met onze extra slaapzakken naast de 4 dekens want het is erg koud. We zitten dan ook wel op zo’n 4000 meter.
Op naar de tweede dag! Deze was qua uitzichten en natuurgeweld wel echt het mooist. Het was een afwisseling van kale zandvlaktes, woestijngebied met kleine bosjes, ruige bergpieken met sneeuw op de top, strepen wolk die door de oneindige blauwe lucht waaien, bevroren kreekjes … En een fikse zandstorm die onze chauffeur dwingt om zich goed te oriënteren. We reden langs vijf verschillende lagunes, die allemaal weer net een beetje anders waren. Met flamingo’s, met rozerood water, soms deels bevroren, met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond, het was allemaal prachtig en onbeschrijflijk mooi. Ook zien we een werkende vulkaan die af en toe pufjes uit stoot. En alsof dat niet genoeg is zien we telkens weer groepen lama’s en vicuñas (een soort wilde lama’s met een minder dikke vacht). We zien zelfs nandoes, een Zuid-Amerikaanse variant van de struisvogel.
Het allerhoogst waar we komen is op 49500 meter,een geiserveld met spuitende rook en stoom en waar het stinkt naar rottende eieren.
De derde dag begint met een misser; er is nog een andere groep in het hostel en die heeft al de ontbijtspullen opgegeten. Er was gedekt voor 2 groepen maar wij zouden later vertrekken. Groep 1 had dit niet door en heeft alles opgegeten en het hostel heeft geen extra etenswaren meer. We moeten het doen met nog een beetje brood met boter en jam. Afijn, na wat gemor vertrekken we. Het hoogtepunt van deze dag is wel de laguna Nera, het zwarte meer omgeven door prachtige bergen ene een groene vallei met op het meer grote meerkoeten en groepje eenden met blauwe snavels. Ook de Duivelskloof vonden we indrukwekkend. Maar wat een wind telkens. Af en toe hebben we het gevoel beland te zijn in een Amerikaanse film, een verlaten dorp, waar de wind doorheen raast, de saloondeuren openwaaien en struikjes door de verlaten straten scheren. We kunnen haast niet blijven staan, zo sterk is deze. Het is ook zo koud dat we telkens maar een minuut of 10-15 buiten kunnen zijn. Dan snakken we weer naar de warmte van de auto. Onze chauffeur draait afwisselende muziek, Amerikaanse gangster hiphop afgewisseld met bekende fluitmuziek en serenades uit de regio en dan is daar opeens Baccara met Yes sir, I can boogie, een singeltje dat Mathieu nog heeft van 35 jaar geleden. Al luisterend met een lekker vaartje scheurend door een soort van maanlandschap en dat de hele dag, heel vervelend!!
De vele en nieuwe indrukken van al het fraais dat we de afgelopen dagen gezien hebben vraagt veel energie. Als we aan het eind van de dag weer terug zijn, wat gegeten hebben liggen we dan ook vroeg op bed. Om weer uitgerust zijn voor nieuwe ervaringen.
-
18 Juli 2022 - 16:54
Angela:
Wat een prachtige verhalen en belevenissen. Super leuk om deze te lezen en jullie zo te volgen.
Vooral genieten van al jullie avonturen. Ben al weer benieuwd...
Liefs en knuffel van ons.
-
18 Juli 2022 - 19:20
Wilma:
Hoi Marian. Wat een avonturen, wat een indrukwekkende natuurverschijnselen, soms een aantal ontberingen, maar dat hoort bij een avontuurlijke reis als deze. Maar hoe dan ook een lifetime experience! Geniet verder, ik geniet met je mee!! Hier in NL bij tropische temperaturen! Jullie in de frisse winter van Bolivia! -
19 Juli 2022 - 08:13
Annerieke:
hey Marian en
Mathieu, gaaf hoor, om jullie verhalen te lezen, prachtig om dit samen te ervaren. Ervaringen voor het leven ! -
21 Juli 2022 - 13:54
Wim Van Der Velde:
Mooie verhalen! Jullie beleven van alles, en ik kan me voorstellen hoe overweldigend de Andes e.o kan zijn! Leuk om te lezen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley