Petropolis en Rio de Janeiro

Genoeg zit- en ligvlees gekregen, het wordt tijd dat we weer in beweging komen. Paden in, lanen uit; we gaan naar de bergen. Het wordt Petropolis; bekend als de Keizerlijke stad van Brazilië omdat deeerste keizer van Brazilië, Dom Pedro II, hier zijn zomerpaleis had.Wij gaan echter voor de natuur en de fraaie wandelingen die je kunt maken in het Serra dos Ōrgãos, het Orgelgebergte omdat de Portugese immigranten de rotstoppen op kerkorgels vonden lijken.

Als we aankomen, in de namiddag in de spits, vinden we het maar een rare stad. Het lijkt een lange weg langs een kanaal met soort van Duitse stijl huizen erlangs. Niet alleen Duitse-geïnspireerde huizen ook overal Duitse vlaggen, versiersels en wimpels. En op de bussen lezen we de tekst Bauernfest. We snappen er niet veel van totdat we de volgende dag erachter komen dat ze hier al meer dan 30 jaar 2 weken in juli een groot Duits festival houden. Ter ere van de Germaanse Kolonisten. Het wordt groots aangepakt en er is overal feest; bands, Bierstuben, Bier und Bratwurst maar ook dans, theater en andere culturele festiviteiten. En de hele stad doet mee. Hmm, wat vinden we hiervan? Grappig maar toch (nog) niet aan ons besteed. Dus toch ‘gewoon’ Braziliaans eten en drinken. Het bier [e-38] wurst komt wel weer een keer.

We hebben een mooie wandeling gevonden maar voordat we vertrekken ’s morgensvroeg kijken we op de weerapp. De schrik slaat ons om het hart; vandaag is het nog mooi weer maar vanaf morgen een dag of 3 veel regen en de daling van de temperatuur met meer dan 10 graden. Balen.

De wandeling is fantastisch en we worden beloond met mooie uitzichten. Heerlijk om weer eens lekker te lopen.

’s Nachts begint het al te regenen en de weerapp verandert niet; de komende 3 dagen regen, regen en nog eens regen. Het is ook al flink koud geworden in de bergen. Dan maar eerder naar Rio de Janeiro, daar is het ook wel slechter weer maar niet zo dramatisch als in de bergen.

Het spreekt tot de verbeelding; Rio de Janeiro. En daar zijn we dan, haast niet te geloven. We hebben een leuke plek gevonden bij Antonia, een Portugees die hier al 11 jaar woont. In een soort van monumentaal opknappand, in een achterafstraatje in Lapa, de meest ‘bohemian’ wijk waar het allemaal gebeurd.

Om er lekker in te komen doen we mee aan een ‘Free walking tour’ door Lapa en Centro. Twee wijken waar we meer van willen weten. Geweldige tocht van 3 uur met Natalia, een ‘Cariocas’ (= mensen die in Rio zijn geboren) die heel goed Engels spreekt en ons meeneemt in de geschiedenis van de stad en de wijken. En met humor; erg leuk. We zijn met een grote groep, ook weer eens leuk en gezellig.

We komen oa bij Colombo Bakery in Centro; de meest bekende bakkerij van Brazilië die al sinds 1894 bestaat. Een mooi pand zowel van buiten met een op Parijs geïnspireerde architectuur, als van binnen met veel glaswerk. En uiteraard veel lekkernijen. Leuk weetje is dat op de 1^e verdieping alle presidenten een stoel hebben met hun eigen naam erop. De allereerste president had een eigen stoel, maar de volgende wilde daar niet op zitten en wenste/eiste een eigen stoel. En zo ontstond de traditie dat alle presidenten een stoel hebben met hun naam erop. Wij drinken hier snel een koffie met een Brigadeiro, een soort grote chocoladebonbon. Volgens Natalia eet je die als je slecht nieuws hebt, een slecht dag heb of whatever. Daarna is dat over en is je dag weer goed.

We eindigen de tour bij de Selarōn trappen. Wat een kleurrijk spektakel; meer dan 200 trappen en allemaal betegeld met kleine tegeltjes uit meer dan 60 landen uit de hele wereld. Selaron, een Chileen overigens, woonde onder aan deze trappen, vond ze erg saai, en besloot ze te betegelen. Hij had er zelf niet genoeg en vroeg vrienden tegeltjes mee te nemen uit andere landen. Dit werd omarmd door de stad zelf, zijn inwoners en vervolgens stuurden ook wildvreemden hem tegeltjes toe. Resultaat is een prachtig monument voor de stad, een eerbetoon aan Rio maar ook aan het bewonersinitiatief dat navolging kreeg. Wat geweldig om te zien. En ja, we hebben Nederlandse tegeltjes gezien maar geen tegeltjes met de stad Nijmegen erop. Ook wel lastig zoeken hoor want er zijn meer dan 2000.

De tour is goed bevallen en we gaan, met een deel van de groep, s ’avonds mee op een ‘Pubtour’ door Lapa. Het is per slot van rekening zaterdagavond en volgens Natalia leven de locals de hele week toe naar de zaterdagavond dat ze weer gaan feesten en dansen.

We duiken het nachtleven in; we bezoeken 3 verschillende barren/nachtclubs met verschillende genres Samba en we gaan naar de Lapa Street Party. Want het feest is niet alleen binnen maar ook buiten op het grote plein bij de Arcaden (aquaduct waar vroeger het water over getransporteerd werd vanaf de rivier naar de stad in). Wat een belevenis. Overal zijn dansende mensen, of ze nu oud of jong zijn, mooi in de kleding of op straat leven .. waar muziek is beginnen de benen van de locals als vanzelf te bewegen en te dansen. Ik vind het heerlijk en dans lekker mee. Het maakt ook helemaal niet uit of je het wel of niet kunt, alles is goed en wordt geaccepteerd. En ook opvallend; iedereen lijkt alle liedjes te kennen want overal wordt meegezongen.

Zou dit dan de echte Braziliaanse vibe zijn, de ziel van de stad?

Het werd een latertje maar wat hebben we genoten. De zondag werd een soort van afterparty; we hebben de tip gekregen dat op het plein Gloria elke zondag vanaf 4 uur er een soort van gratis festival is. Live muziek, veel bier-, cocktail- en eettentjes, veel locals die daar met elkaar de zondagmiddag doorbrengen. We hebben de smaakt te pakken dus hup er naar toe. Erg druk maar super relaxed en gezellig. Met een caipirinha vinden we een mooi plekje in het gras en we kunnen alles zo van dichtbij bekijken. We vermaken ons best en hebben een fijne zondag.

De dag erop gaan we voor de meer serieuzere bezichtigingen; eerst naar het Christo Redentor (Christus de Verlosser). Ēén van de zeven wereldwonderen (vink). Met een trammetje naar boven en dan … het iconische Jezusbeeld. Hoog boven op de berg Corcovado, met zijn gezicht naar de ochtendzon en zichtbaar voor alle inwoners voor de stad. De armen wijd gespreid als welkom naar eenieder. Zelfs Mathieu is onder de indruk (maar dat wil hij natuurlijk niet echt toegeven [e-1f60a] ).

Het beeld is gekomen omdat in die tijd (1920-1930) het rooms-katholieke aarsbisdom zich zorgen maakte over de - in hun ogen - toenemende goddeloosheid van de Braziliaanse gemeenschap. Boven op die berg zou het beeld zichtbaar zijn in heel Rio en daarmee de inwoners terugvoeren naar het christendom. Ha ha, dat kunnen we ons na dit weekend helemaal voorstellen!

Daarna door naar nog zo’n hoogtepunt; letterlijk en figuurlijk. De Sugarloaf Mountain (Suikerbroodberg). De Portugezen bedachten deze naam tijdens de hoogtijdagen van de suikerriet handel. De vorm van de piek deed hen denken aan hun suikerbrood en daarmee was de naam geboren. Het is een piek die recht uit de waterkant omhoog rijst en bekend staat om zijn kabelbaan en panoramische uitzichten over de stad en daarbuiten. En dat klopt. Jammer dat het weer wat minder is, dus voor een spectaculaire zonsondergang moeten we ooit nog een keer terugkomen.

Maar we zijn impressed en helemaal als we horen hoe begin 1910 gestart werd met de aanleg van de twee kabelbanen tussen de heuvels van de Guanarabaai. Een bijzonder project want er waren toen nog maar 2 kabelbanen in de hele wereld, in Zwitserland en Spanje. Met gevaar voor eigen leven beklommen de bergbeklimmers de eerste berg; er werden ijzers met de hand in de berg geslagen en touwen werden uitgegooid om de ruimte te overbruggen. Daarna werden het kabels waar de eerste bakjes aan gehangen werden. We zagen foto’s uit deze periode en kregen plaatsvervangend hoogtevrees. Wat een lef hadden deze mensen. Brrr.

Nu gaan we met Zwitserse soort van ski-gondels, eerst naar de eerste piek en dan een overstap naar de volgende piek. Boven aangekomen is er veel wind, wat bewolking maar een imponerend uitzicht over de stad, de verschillende eilanden en de vele baaien en stranden.

En over stranden gesproken; de dag erop zijn we naar het strand van Copacabana gegaan en het strand van Ipanema. Daar moeten we natuurlijk toch geweest zijn.

Allebei mooi gelegen vooral met de heuvelruggen erachter. Maar ook smal, vooral het strand van Copacabana. Nee, dan liever het strand van Ipanema. Daar leggen we ons handdoekje neer. Mathieu hangt nog even aan de rekstokken om ‘de concurrentie aan te gaan met de Brazilians boys maar helaas ..’. Wel leuk geprobeerd maar thuis toch even wat meer oefenen!