Santiago en Valparaiso

Laten we eens beginnen met te vertellen hoe wij reizen en hoe dat eruit ziet. Thuis hadden we al besloten dat we ons geld willen uitgeven bij de kleine zelfstandigen. Het zijn landen met veel armoede, werkloosheid en weinig perspectief voor velen dus fijn als we een klein steentje kunnen bijdragen aan diegenen die iets onderneemt voor zijn of haar levensonderhoud.

Dit betekent, waar mogelijk, op straat onze spullen kopen zoals fruit, groentes, brood enz. We gaan de kleine winkeltjes in voor de andere spullen en we boeken onze overnachtingen bij de mensen thuis via Airbenb.

Bij de mensen thuis overnachten is verrassend. We komen van alles tegen. Onze eerste overnachting was bij Maria in Buenos Aires, een dame uit de betere kringen met een kokkin die elke dag komt koken. Een prachtig appartement en we hadden een mooie ruime kamer en ’s morgens kregen we een uitgebreid ontbijt met – uiteraard - allemaal zelfgemaakt eten door Maria de kokkin uit Paraguay. Het meest tegenovergestelde was bij Mirta, een lerares met 3 kinderen, in Cordoba. Een dochter woont nog bij haar thuis in de kleine woning met een kleine kamer voor ons. Het huis is schoon en netjes maar alles ademt uit dat ze het niet breed hebben: kastdeurtjes zonder knoppen, badkamertegels gescheurd, wc drukker afgebroken, wiebelende trap en ga zo maar door.

Maar Mirta is lief en behulpzaam. Er staat telkens een dienblad vol met zoete broodjes voor ons klaar en ze vertelt ons al gauw dat een van haar zoons overleden is. Het zijn korte maar bijzondere ontmoetingen.

s’ Avonds liepen we het centrum in om nog een restaurant te zoeken maar dat viel zwaar tegen. Zoals we vaker zagen zitten ook hier de fastfood restaurants bomvol met jonge en oudere mensen. Ook zie je de maaltijdbezorgers met hetzelfde logo rond scheuren om bestellingen af te leveren. Wij lopen en lopen om toch in een vrij nieuwe winkelplaza op de eerste verdieping met 25 verschillende fastfood restaurants en luide muziek, toch een vegetarische hap te kunnen eten. We vragen ons wel af hoe de jongere generatie het zelf koken gaat leren omdat de ouders verschillende kleine baantjes hebben en net als Mirta laat thuis komen. Maar dat zal in Nederland bij gelijk soortige huishoudens ook wel zo zijn. Verder zijn we niet onder de indruk van Cordoba. Dat maken we goed als we in Spanje zijn!!

Regelmatig huren we een heel appartement of woning. Even rust en geen interactie want reizen gaat niet vanzelf; er moet elke dag weer veel uitgezocht worden (busreis, volgende overnachting, wat te zien en doen..), we zien veel en maken veel mee. Dan even lekker alles kunnen uitstallen en ons eigen ding kunnen doen; ook weer heerlijk. We wisselen het wat af.

Deze manier van reizen bevalt ons prima.

Na een prachtige reis door de bergen en over de hoge Andespas komen we in Santiago aan. Het is zaterdag avond en we hebben voor ons doen een luxe appartement met wasmachine gehuurd want het werd hoog tijd om onze kleren te wassen. Slapen in een kingsize bed bevalt ook prima.

Dan zondag tijd om de hoofdstad te verkennen maar wat blijkt het centrum is uitgestorven. Geen kip op straat en bijzonder; geen kopje koffie te krijgen alleen bij de allerduurste tent op het plein van de wapenen.

Wat ook opvalt is de zware deken van smog die over de stad hangt. Geen prettige gedachte.

‘s Middags met een stadgids op stap langs monumenten, bijzondere gebouwen en museums die we gezien moeten hebben. We krijgen ook te horen wat er zich afspeelde tijdens de dictatuur van generaal Pinochet. Ook dat is weer net als bij Argentinië flink griezelen; bombardementen, folteren en weer veel verdwijningen van mensen die nooit meer terug kwamen nadat ze waren opgepakt. Ook hier zijn de daders nooit gestraft. Wel in een nieuwe constitutie in de maak, die het volk voor de eerste keer in de geschiedenis van Chili recht geeft op een stem. Ook hier proberen de huidige machthebbers door eigen tv en radio uitzendingen fake nieuws te verspreiden. 4 September 2022 mag het volk in een referendum aangeven of ze voor of tegen de nieuwe constitutie stemmen.Dat gaan wij zeker volgen.

We gaan eten in een groot winkelcentrum ( de Mercado) waar het gewone volk inkopen doet en het lijkt wel of we in West-Afrika zijn beland. Echt een mensenmassa met gezichten die ons West-afrikaans aandoen. Naast van alles te koop en veel gerechten te eten, is er ook veel vuilnis op straat. We eten in een piepklein lokaaltje en het smaakt ons goed; gebakken vis met aardappel puree en salade.

Verder vinden we er niet zoveel aan in het Santiago en besluiten we om de volgende dag af te reizen naar Valparaiso.

De prachtige stad ligt in een baai, met op de achtergrond de heuvels en bergen. De stad begon ooit als een klein plaatsje aan de kust en werd een belangrijk haven voor Europese immigranten die de bodemschatten zoals koper en salpeterzuur in het noorden kwamen delven. Door de jaren heen bleef de stad steeds groter groeien en al snel was er geen plaats meer voor nieuwe huizen. Daarom zie je nu dat de steile hellingen helemaal tot de rand zijn volgebouwd met houten huisjes in alle kleuren van de regenboog. Maar er zijn ook grote statige herenhuizen te vinden uit de Victoriaanse tijd. Zodra je wat verder van de zee de stad inloopt slinger je door allerlei smalle straatjes de stad door. Er zijn overal trappen en kabeltreintjes die je verder omhoog brengen of naar een andere wijk; want iedere wijk (= heuvel) heeft zijn eigen naam en zijn eigen karakter. Het is een grote wirwar van straten, trappen en beschilderde huizen; we vinden het geweldig.

De stad bevat ook een paar mooie kunstmusea die we bezoeken. De allerfraaiste is toch wel het museum in het paleis van Barburizza; een jonge Croaat die in begin 1900 hier kwam met niets en rijk geworden is van de salpeter. Vervolgens oa een prachtig paleis laten bouwen en schilderijen verzameld. Zijn verzameling, maar ook anders schilderijen, zijn er te zien. Mooi.

Begin 2010 is er een smaakmaker van jewelste aan toegevoegd namelijk schilderkunst op de gevels van huizen. Enkele pareltjes zagen we voor onze ogen ontstaan door kunstenaars die bezig waren.

En alweer maakten we gebruik van een stadgids die ons met het hart en ziel vertelde over zijn stad, over de geschiedenis maar ook vooral over de kunst en kunstprojecten. Daar was hij ongelooflijk trots op en blij mee. Hij ziet zijn stad door de jaren heen beetje bij beetje opgeknapt worden en er op vooruitgaan.

Aansluitend bijkomen in een restaurant waar we 2 uur moesten wachten omdat de kok de bestellingen niet aan kon. We hadden het erg koud (de Chilenen houden van buiten zitten ondanks de kou) maar kregen we voor onze ontbering wel mooi twee koppen thee en een heerlijk chocoladetaartje. Dat maakte veel goed.

De volgende dag voerde ons in de regen langs een onstuimige zee naar de visafslag waar zich een gevecht afspeelde van zeemeeuwen met mans grote pelikanen om het visafval. Echt of we midden in de film Birds zaten; wat een spektakelstuk. Nadien zelf genoten van gebakken vis in een van de vele restaurantjes.

De volgende dag staat er een 22 uur lange bustocht op het programma die ons naar het noorden voert, naar Sant Pedro de Atacama.