Roadtrip rondom Salta

Roadtrip rond Salta

Salta is de meest Spaanse stad van het land, dit is ook terug te zien aan de vele koloniale gebouwen en de pleinen.

We gaan een auto huren voor 8 dagen om zelf weer eens aan het roer te staan. Een roadtrip rondom Salta met zijn vele indrukwekkende landschappen. We gaan alle autoverhuurbedrijven langs en komen uit bij Noa; voor een aantrekkelijk bedrag en onder goede condities kunnen we een Renault Logan huren. We mogen zelfs op de pisteweg rijden van Cachi naar Cafayate, wat bij de andere verhuurbedrijven uitgesloten is.

Opgetogen gaan we op pad. Heerlijk dat niet alles meer in onze koffers hoeft te passen maar dat de auto één grote kledingkast mag zijn.

We gaan naar het noorden, naar bergebied Quebrada de Humahuaca. Alleen al voor die naam zou je ernaar toe willen, laat staan voor de fascinerende kleuren die je overal tegemoet knallen. De eerste dag gaan we na 5 uur van de asfaltweg af en komen op een pisteweg. Een spannende tocht van 40 km met veel stijgende en dalende haarspeldbochten, indrukwekkende bergen en eindeloze vlaktes. Vlak voor donker komen we aan in Iruya; een klein dorp nog net niet van de kaart afgevallen. Het ligt fraai op een bergtop maar tijdens het regenseizoen is het van de rest van de wereld afgesneden. Tot onze stomme verbazing blijkt het een keurig dorpjes te zijn van alle gemakken voorzien. Er zijn een aantal hotels, restaurants, winkeltjes en er werd gevoetbald toen we aankwamen.

Ik (Marian) heb al een paar dagen last van hoogteziekte (hoofdpijn, zere keel en ‘ontstoken kies’ gevoel). Mathieu krijgt ’s nachts hier ook last van. Hij is vanwege de stress van het rijden die avond hyper de pieper en na het eten en het biertje vallen we op bed. Mathieu kan niet slapen hartkloppingen en maag gerommel houden hem wakker. Toch maar een tabletje onder de tong en een hoogte pil. Rond 5:00 slaapt hij in. We zitten dan ook wel op 2800 meter maar komen over de toegangspas van 4000 meter.

Wilden we eerst nog een dag blijven, daar zien we nu toch vanaf. We kruipen en kringelen terug over het hobbelige en onverharde pad met een bijna lege tank maar de uitzichten blijven fenomenaal.

We bezoeken Humahuaca en rijden dan door naar Maimara, een dorpje dicht tegen de zigzagkleurenende bergen aan. Het zijn allemaal verschillende mineralen in de ondergrond die de oorzaak zijn van de felle kleuren rood, oranje, geel, groen en allerlei tussenvarianten. We besluiten in Maimara te overnachten en komen terecht bij Fabrizzio, een Argentijn die het huis van zijn grootouders heeft overgenomen en er een hotel met cabana’s van heeft gemaakt. Wat een fijne plek; veel ruimte, authentiek ingericht, een heerlijk ontbijt en lieve mensen. En de locatie is super; we zitten nog net niet ín de bergwand. De dag erop besluiten we om ’s middags lekker te gaan wandelen in de droge rivierbedding. Kunnen we de omgeving met al zijn kleuren goed in ons opnemen.Maar eerst naar Tilcara waar een archeologische vindplaats is van de eerste bewoners van dit gebied. Een dorp van ongeveer 1300 mensen, voordat het dorp werd overgenomen door de Inca’s. Het was een pleisterplaats voor de vele karavanen die toen plaatsvonden; niet met kamelen maar met lama’s. Het dorp is deels gerestaureerd. We dachten er ook een grote tempel of fort aan te treffen, maar het ‘gevaarte’ blijkt een monument te zijn voor de ‘verdwenen volkeren’ van dit gebied en ook een ode aan twee archeologen die in 1930 dit vonden en de eerste restauratie gedaan hebben. Helaas hebben ze voor het monument een verhard dorpsplein en enkele huizen opgeofferd. In de middag heerlijk gewandeld; zelfs nog een natuurlijkspelen locatie gevonden waar ik Mathieu uiteraard bij heb gefotografeerd [e-1f60a].

Door naar El Elcon, ten westen van Salta, waar we een Airbenb hebben geboekt. Voor de eerste keer gaat dit nu helemaal mis. We kunnen het adres niet vinden dat Victor, onze host, heeft doorgegeven. Uiteindelijk bellen we hem en blijkt dat hij verrast is dat we komen. Hij heeft zijn email niet gecheckt. We moeten een uur wachten en dan pikt hij ons ergens op. Zijn secretaresse wordt bij ons in de auto gezet en moet mee naar de locatie want hij is niet voorbereidt, geeft hij toe.

Bij zijn huis aangekomen blijkt het een soort van verbouwde schuur te zijn; niet opgeruimd, koud en vies. Zijn secretaresse probeert nog heldhaftig eea schoon te maken maar wij geven aan dat we niet willen blijven. Maar Victor is in geen velden of wegen te bekken. Er zit niets anders op dan te wachten en na 2 uur komt hij opdagen met een schone lakenset, handdoeken, een rol wc-papier en een spuitbus tegen de vliegen. Wij hebben er geen vertrouwen in willen ons geld terug. Blijkt dat wij zijn eerste Airbenb-gasten zijn. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

Afijn, hij snapt het en geeft ons een bedrag terug. Niet alles maar goed. We ronden het netjes af met hem en zoeken een hotel. We komen terecht in een prachtige finca, waar we met ons laatste geld nog net een kamer, de hoofdmaaltijd en een glas wijn kunnen betalen. Verwennerij na de tegenvallende ervaring met Victor. De volgende dag na het ontbijt blijkt dat de hoofdmaaltijd en wijn aangeboden is door de finca. Wat een lieve mensen!

Het verhaal van het geld is als volgt; we zijn door onze euro’s heen. Maar we weten ondertussen dat we via Western Union geld naar onszelf kunnen versturen dat wordt uitbetaald met de toeristenkoers. Dus erg aantrekkelijk. Alleen … ik heb een stomme fout gemaakt. Bij de overschrijving heb ik niet al mijn doopnamen ingevuld waardoor ik het geld niet uitgekeerd krijg omdat het niet overeenkomt met mijn paspoort. Dom, dom! Mailen naar Western Union om dit te corrigeren verloopt zeer moeizaam en maar wachten op reactie. Dat duurt een aantal dagen. Ondertussen heb ik een nieuwe overschrijving gemaakt die wel lukt. Maar in de tussentijd letten we dus op elke dubbeltje dat we uitgeven…

En dóór met onze roadtrip. Nu koersen we naar Cachi. Een prachtige route met een adembenemende klim naar de pas, veel cactussen en lama’s in het landschap. Regelmatig een parador oftewel een uitzichtpunt. Heel bijzonder is Ojo del Confor, het Oog van de Condor. Op hoogte kan je helemaal rondom kijken vanuit een condorperspectief.

Af en toe stoppen we bij een stalletje met Indianen die van alles verkopen. Gelukkig hebben we alles al maar koffie, zelfgemaakte kaas en – vooruit - een worstje met lamavlees kopen we wel. Heerlijk. ’s Avonds kopen we er een fles wijn bij en daarmee is onze avond geslaagd in Cachi. Wel komt na het brood de worst, kaas en een fles stevige lokale rode wijn, de man met de hamer uit de kast. Die ons allebei voor pampas slaat.

Bijzonder zijn de vele begraafplaatsen. Tegen een bergwand of in een kleine vallei liggen de graven, veelal met een kruis met daaromheen een plastic bloemenkrans. Als je familie meer geld heeft worden de graven groter en de bloemenkransen kleurrijker. En soms zijn het kleine mausoleums. Ik (Marian) vind ze fascinerend en wil telkens toch even kijken.

Ook onderweg, eigenlijk door heel Argentinië heen, komen we langs de kant van de weg kleine gedenkplaatsen of monumentjes tegen. De gedenktekens met rode doeken en vlaggen zijn voor Gauchito Gil, een nationale held. Hij werd verliefd op een rijke vrouw maar haar familie wilde dat niet. De politie zocht hem en hij vluchtte en ging het leger in. Toen hij moest schieten op zijn eigen volk, weigerde hij en werd een soort van outlaw. Hij stal vervolgens van rijke mensen en gaf dat aan de armen; een soort van Robin Hood dus.

Uiteindelijk vond de politie hem en een diender moest zijn keel doorsnijden. Gauchito sprak uit dat de zoon van de diender ernstig ziek zou worden als hij dat zou doen. Maar zijn keel werd toch doorgesneden. Bij thuiskomst was inderdaad de zoon ernstig ziek. De politieman begroef Gauchito Gil met veel eerbied en creëerde een schrijn. Hij vertelde iedereen over het mirakel en zo kreeg de legende van Gauchito Gil gestalte. Door heel Argentinië vind je langs de kant van de weg de met vele rode vlaggen versierde gedenkplaatsen.

Van Cachi vertrekken we naar Cafayate; het wijngebied van Noord-Argentinië. We gaan over de beroemde Ruta 40; wederom een onverharde pisteweg. We passeren veel stoffige dorpjes en ontrafelen ondertussen de bordjes die aangeven dat je over 1 km of 500 meter kan bellen. Maar waar dan? In deze contreien is weinig leven te zien laat staan een telefooncel [e-1f60a]. Na enkele uren snappen we dat we dan een zendmast te zie is waardoor er, nemen we aan, bereik is. Ha ha, terwijl er vrijwel geen verkeer is op deze route. Wij zijn ongeveer de enige toeristen, verder wat locals op brommers en motors.

Cafayate is het walhalla voor de wijnproever. We hebben ons er al dagenlang op verheugd en hebben een tweetal bodega’s op het oog waar we, naast proeven, vooral ook kunnen lunchen of een plankje kunnen bestellen. Wel op de fiets dus. Dat gaat niet vanzelf; we moeten 2 keer een kilometer of 5 bergopwaarts om bij de bodega’s aan te komen. Ze zijn beiden zeer verschillend maar liggen allebei prachtig tegen de bergen aan. De wijn smaakt heerlijk, het ene glas nog beter dan het andere. Allen jammer dat Mathieu al een paar dagen last van de maag heeft, waardoor ik alles wat overblijft, moet opeten ..!’

En dan breekt de laatste dag van deze roadtrip aan. Onderweg naar Salta zien we weer bijzondere rotsformaties; allemaal miljoenen jaren geleden ontstaan en door erosie, sneeuw en water vormgegeven. We zien oa het ‘amfitheater’, de ‘duivelsgigant, de ‘kastelen’ en de ‘obelisk’. Wat een mooie afsluiting van onze tocht.

Aangekomen in Salta gaan we aan de slag om onze tocht naar Bolivia voor te bereiden. De buskaartjes zijn zo gekocht maar de inreisdocumenten op orde krijgen is een ander verhaal. Telkens als we inloggen op sites die we nodig hebben, worden we eruit gegooid. Uiteindelijk gaan we naar ons autoverhuurbedrijf waar we geholpen worden met het uitprinten van de documenten die we nodig hebben. En nu maar hopen dat alles klopt en dat we de grens overkomen. Morgen gaan we bussen.

Vandaag wordt de onafhankelijkheid gevierd in Argentinië. Een vrije dag voor velen. Het is al vroeg druk in de stad, vooral met betogingen. Zelf Che Guevara wordt meegedragen in de optochten.