Cordoba en Mendoza

We hebben ondertussen al weer 2 keer een flinke bustocht achter de rug. InNederland zouden we er als een berg tegenop zien; hier is een busreis van 9 a 11 uur de gewoonste zaak van de wereld. Iedereen reist zo; het is een kwestie van je erop in stellen. En dat deden we.

De bussen zijn geweldig; dubbeldekkers met 3 typen stoelen en die zijn allemaal soort van formaat half bed of heel bed en dan alleen of met nog iemand naast je. We zitten bovenin de dubbeldekker vooraan, type half bed, met een prachtig uitzicht op het landschap waar we doorheen reizen. De uren verglijden. We zien onderweg in de bergen maar liefst 3 Condors, helaas waren we te laat met de camera.

Aan de randen van de grote steden zien we veel sloppenwijken; huisjes opgetrokken uit niet meer dan golfplaten. De Argentijnen die we gesproken hebben vertellen dat sinds 2016 het land kampt met hoge inflatiecijfers. Het is opgelopen tot 60%, de peso heeft zijn waarde verloren en ongeveer 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Dat is allemaal niet niks.

Daardoor zijn de euro en dollar erg gewild en willen veel mensen geld wisselen. Er is een officiële koers en een parallelle toeristenkoers, die allebei dagelijks in de krant aangegeven worden. Het is dus legaal om geld te wisselen. Voelt toch raar om zomaar op straat bij iemand geld te wisselen. Maar het loont de moeite omdat we het dubbele krijgen voor onze euro’s. Dus niet pinnen of bij een bank geld wisselen. Airbenb werkt wel via de euro’s maar buskaartjes en de rest gewoon contant betalen.

De volgende stad die we aandoen is Cordoba. We hebben een kamer bij Mirta in een immigrantenwijk. In haar appartement is te zien dat ze het niet breed hebben; de wc loopt door, van de keukenkastjes ontbreken enkele hendels, het werkblad van de keuken was afgebroken … eigenlijk was alles uitgeleefd

Maar onze gastvrouw en dochter zijn fijne mensen. Lief en ze willen het goed doen voor ons. ’s Morgens staat er een dienblad klaar vol met zoete broodjes; het favoriete ontbijt van de Argentijnen. Ook ’s middags staat er weer allerlei zoetigheid voor ons klaar ..

Als we ’s avonds op zoek gaan naar een restaurant komen we alleen maar fastfoodrestaurants, pizzeria’s, broodjeszaken en patisserieën tegen. En we zien heel veel heel erg dikke vaak jonge mensen. We kijken onze ogen uit. Ook is het razend druk op straat, iedereen is hier in het centrum met de bus of vertrekt met de bus die bijna niets kost. Ja dat is ook wetenswaardig de buskaart SUBE is de manier om met de bus te rijden. Je zet er geld op en dat wordt dan afgeschreven per rit. Alleen zijn de buskaarten niet meer te verkrijgen in Argentinië. Ze zijn op en de overheid heeft geen prioriteit bij het aanvullen van deze kaarten. Tja zo betalen wij onze medepassagiers contant en gebruiken hun kaart om te reizen. Zo kan het ook heel eenvoudig en iedereen wil je graag helpen.

We gaan verder naar Mendoza; de stad van de vele wijngaarden, bodega’s en wijntours. Wij verheugen ons er enorm op en besluiten een dag te gaan fietsen en zo verschillende wijnhuizen aan te doen; Ride [e-38] Wine. Een geweldig concept maar nog best ingewikkeld want we moeten allemaal keuzes maken op de vroege ochtend. Naar welk wijnhuis gaan we, hoe laat we waar aan een rondleiding mee willen doen, waar we willen lunchen enz. We pikken ook nog een olijfoliefabriek mee; een van de alleroudste en volgens hen met de beste olijfolie van de wereld. En de Italianen zijn het ermee eens ..!

De zon schijnt, de Malbec smaakt verrukkukkelijk en de kilometers gaan in de benen zitten (of is dat de wijn…)? In totaal fietsen we toch 28 kilometer maar dan heb je ook wat. Tussendoor krijgen we nog gratis proeverij van ijs, Alfajores (favoriet zoet cakeje) en nog meer wijn.

Marian heeft de volgende ochtend nog steeds plezier van de wijn!

De stad heeft veel mooie pleinen, met veel groen en bomen, die allemaal de naam dragen van een land dat bijgedragen heeft aan de wederopbouw na de aardbeving in 1927. We willen weer aan Free Walks meedoen, start op Plaza Espana, en wij staan er om 10,00 uur sharp. Geen gids Ignacio te bekennen. Blijkt dat we verkeerd gekeken hebben. Dan maar een dag later. Ook dan geen Ignacio, blijkt de wandeling ’s middags te zijn maar dan hebben we andere plannen. Drie keer is scheepsrecht; zondagochtend staat toch echt op de website. Ook nu weer zijn wij paraat, het zonnetje schijnt maar geen Ignacio te bekken. We geven het op. Maar de zon schijnt en we maken gewoon onze eigen route. Naar de Mercado Central, altijd leuk, onderwijl een hapje in een heerlijk vegetarisch restaurant. Want we laten de steaks nog even aan ons voorbij gaan.