Cappadocie en Trabzon
Blijf op de hoogte en volg Marian
24 Juni 2015 | Turkije, Urgub
Nu is het zo dat er een geheel vernieuwd vervoersysteem is ontwikkeld en dat wordt geleidelijk over het gehele land uitgerold. Geen oude vervuilende busjes en kleine propvolle busstations meer maar grote stijlvolle busstations met soms wel 60 halteplaatsen. Met loketten van diverse concurrerende vervoersmaatschappijen
, restaurants, winkels, en schone toiletten laten die niets aan het toeval over. En elke luxe interliner bus vertrekt precies op tijd met twee chauffeurs en 1 steward aan boord. Ook het wegennet is buitengewoon goed en wordt nog steeds verbeterd. Overal maar dan ook echt overal is bedrijvigheid en wordt er gewerkt aan woon- of fabriekscomplexen. Turkije is booming business.
Om half 6 in de ochtend hebben we de tent al afgebroken en lopen we naar het busstation om de eerste bus naar Antalya te hebben. In de bus krijgen we telkens weer mooie uitzichten op de zee en bergen. Vier uur later zijn we in Antalya waar we de bus nemen naar Urgup, waar we zo'n 10 uur later arriveren.
Zulke afstanden overbruggen zijn gebruikelijk in Turkije maar het busvervoer is uitstekend geregeld. Grote interliners met een steward aan boord die de gasten voorziet van gratis water, thee, koffie, fris en cakejes. En natuurlijk een stop elke 3 of 4 uur bij een winkel/restaurant/toiletgelegenheid. Tegelijkertijd nemen allerlei mannetjes de bus onder handen en wassen en spuiten hem schoon.
Voor ons is het gewoon een kwestie van gaan zitten en uren later uitstappen.
Om 21.00 uur zijn we gearriveerd en en ontmoeten we Ercan. De laatste keer was 10 jaar geleden toen we in Istanbul op vakantie waren en hij daarnaar toe gekomen is om een paar dagen met ons door te brengen,
Ercan is leraar geweest en heeft tevens een winkel gehad met kelims en tapijten. Na 40 dienstjaren ga je als leraar bij de Turkse overheid met pensioen. Op 50-jarige leeftijd was dat al bij hem het geval. Nu heeft hij een pension en tuiniert hij volop op zijn stukje land even buiten het dorp. We zijn bij hem uitgenodigd; een 200 jaar oude 'mansion' (grotwoning) in het dorp met dakterras met schitterend uitzicht over het hele dorp en de vallei.
Erg leuk om hem weer te zien maar ook confronterend; de jaren zijn hem aan te zien en hij mist 4 voortanden (ongelukje) waardoor hij eruit ziet als een oude man. Maar dat mag allemaal de pret niet drukken en we vieren onze ontmoeting met eten, bier en raki.
De volgende drie dagen neemt Ercan ons mee om Capadoccie te zien. We lopen over oude wandelpaden door het fascinerende landschap. We doorkruisen de rode vallei en de roze vallei en zien de bizar geërodeerde zandsteenformaties. Vroeger woonden hier nog mensen in deze grotten, vooral Griekse vluchtelingen. Rond 1925 is er een grote uitwisseling geweest tussen Griekenland en Turkije onder leiding van Ataturk; gevluchte Turken in Griekenland terug naar Turkije en gevluchte Grieken in Turkije terug naar Griekenland. Was een bijzondere operatie. In totaal waren er toen zo'n 700 grote en kleine kerken in dit hele gebied, dus van de christenen (Grieks orthodox), veelal beschilderd met mooie fresco's. En natuurlijk de bijbehorende woningen. Heerlijk om zo weer door dit bijzondere gebied te wandelen.
Urgup is de afgelopen 25 jaar sterk veranderd; we maken een 'sentimental walk' door het dorp langs alle plekken waar we vroeger veel waren. Ook een paar potjes tavla (backgammon) horen er bij en natuurlijk verlies ik weer. De laatste avond kookt hij een speciaal gerecht voor ons uit Oost Turkije met vlees, aubergine en yoghurt. Heerlijk.
En dan ... time to say goodbye.
De nachtbus naar Trabzon aan de Zwarte zee in het noordoosten. Na 14 uur komen we in een regenachtige stad aan. Veel geloviger dan we tot op heden gezien hebben; veel typen hoofddoeken en lichaamsbedekkende kledij variërend van gewoon zwart tot fel gekleurd, lange jassen maar ook spijkerbroeken en hippe jurken. De Ramadan is net een dag begonnen en veel cafés en restaurants zijn overdag gesloten. Om 20.10 horen we een kanonschot waarna alle moskeeën een oproep laten horen dat de mensen mogen gaan eten. De restaurants zitten dan allemaal al tjokvol met families, vriendengroepen en jonge stelletjes. Keurig te wachten tot ze mogen aanvallen op al het lekkers dat al gedekt staat. En dat alles gecombineerd met hete zoet baklava dat per kilo verkocht wordt. We zien tientallen kilo's over de toonbank gaan.
Ook de dagen erop blijft regenachtig. Verveelt snel in Nederland maar zeker ook op vakantie. We blijven hier niet lang en trekken door naar Georgie maar niet nadat we het spectaculaire Sumelaklooster hebben gezien; een klooster van 400 jaar na Christus gebouwd op een steile rots boven een diepe kloof. Dat belooft wat en we boeken een excursie erheen.
In een minibus met 6 anderen toeristen (Turks, Japans, Roemeens) stijgen we hoger en hoger maar er is laaghangende bewolking en mist. De omgeving is groen, groener, groenst met veel water. De beloofde duizelingwekkende aanblikken van het klooster blijven voor ons voor altijd in nevelen gehuld!
We moeten het doen met de plaatjes van de - overigens prachtige - verkoopfolder van de excursie.
Het klooster is al 50 jaar verlaten. We bekijken wel de binnenkant met kapel, eetkamer, bibliotheek en kerk met mooie fresco's. We hebben 5 meter zicht maar hiervoor is dat genoeg. Dezelfde avond nog pakken we de bus en steken de grens over naar Georgie.
, restaurants, winkels, en schone toiletten laten die niets aan het toeval over. En elke luxe interliner bus vertrekt precies op tijd met twee chauffeurs en 1 steward aan boord. Ook het wegennet is buitengewoon goed en wordt nog steeds verbeterd. Overal maar dan ook echt overal is bedrijvigheid en wordt er gewerkt aan woon- of fabriekscomplexen. Turkije is booming business.
Om half 6 in de ochtend hebben we de tent al afgebroken en lopen we naar het busstation om de eerste bus naar Antalya te hebben. In de bus krijgen we telkens weer mooie uitzichten op de zee en bergen. Vier uur later zijn we in Antalya waar we de bus nemen naar Urgup, waar we zo'n 10 uur later arriveren.
Zulke afstanden overbruggen zijn gebruikelijk in Turkije maar het busvervoer is uitstekend geregeld. Grote interliners met een steward aan boord die de gasten voorziet van gratis water, thee, koffie, fris en cakejes. En natuurlijk een stop elke 3 of 4 uur bij een winkel/restaurant/toiletgelegenheid. Tegelijkertijd nemen allerlei mannetjes de bus onder handen en wassen en spuiten hem schoon.
Voor ons is het gewoon een kwestie van gaan zitten en uren later uitstappen.
Om 21.00 uur zijn we gearriveerd en en ontmoeten we Ercan. De laatste keer was 10 jaar geleden toen we in Istanbul op vakantie waren en hij daarnaar toe gekomen is om een paar dagen met ons door te brengen,
Ercan is leraar geweest en heeft tevens een winkel gehad met kelims en tapijten. Na 40 dienstjaren ga je als leraar bij de Turkse overheid met pensioen. Op 50-jarige leeftijd was dat al bij hem het geval. Nu heeft hij een pension en tuiniert hij volop op zijn stukje land even buiten het dorp. We zijn bij hem uitgenodigd; een 200 jaar oude 'mansion' (grotwoning) in het dorp met dakterras met schitterend uitzicht over het hele dorp en de vallei.
Erg leuk om hem weer te zien maar ook confronterend; de jaren zijn hem aan te zien en hij mist 4 voortanden (ongelukje) waardoor hij eruit ziet als een oude man. Maar dat mag allemaal de pret niet drukken en we vieren onze ontmoeting met eten, bier en raki.
De volgende drie dagen neemt Ercan ons mee om Capadoccie te zien. We lopen over oude wandelpaden door het fascinerende landschap. We doorkruisen de rode vallei en de roze vallei en zien de bizar geërodeerde zandsteenformaties. Vroeger woonden hier nog mensen in deze grotten, vooral Griekse vluchtelingen. Rond 1925 is er een grote uitwisseling geweest tussen Griekenland en Turkije onder leiding van Ataturk; gevluchte Turken in Griekenland terug naar Turkije en gevluchte Grieken in Turkije terug naar Griekenland. Was een bijzondere operatie. In totaal waren er toen zo'n 700 grote en kleine kerken in dit hele gebied, dus van de christenen (Grieks orthodox), veelal beschilderd met mooie fresco's. En natuurlijk de bijbehorende woningen. Heerlijk om zo weer door dit bijzondere gebied te wandelen.
Urgup is de afgelopen 25 jaar sterk veranderd; we maken een 'sentimental walk' door het dorp langs alle plekken waar we vroeger veel waren. Ook een paar potjes tavla (backgammon) horen er bij en natuurlijk verlies ik weer. De laatste avond kookt hij een speciaal gerecht voor ons uit Oost Turkije met vlees, aubergine en yoghurt. Heerlijk.
En dan ... time to say goodbye.
De nachtbus naar Trabzon aan de Zwarte zee in het noordoosten. Na 14 uur komen we in een regenachtige stad aan. Veel geloviger dan we tot op heden gezien hebben; veel typen hoofddoeken en lichaamsbedekkende kledij variërend van gewoon zwart tot fel gekleurd, lange jassen maar ook spijkerbroeken en hippe jurken. De Ramadan is net een dag begonnen en veel cafés en restaurants zijn overdag gesloten. Om 20.10 horen we een kanonschot waarna alle moskeeën een oproep laten horen dat de mensen mogen gaan eten. De restaurants zitten dan allemaal al tjokvol met families, vriendengroepen en jonge stelletjes. Keurig te wachten tot ze mogen aanvallen op al het lekkers dat al gedekt staat. En dat alles gecombineerd met hete zoet baklava dat per kilo verkocht wordt. We zien tientallen kilo's over de toonbank gaan.
Ook de dagen erop blijft regenachtig. Verveelt snel in Nederland maar zeker ook op vakantie. We blijven hier niet lang en trekken door naar Georgie maar niet nadat we het spectaculaire Sumelaklooster hebben gezien; een klooster van 400 jaar na Christus gebouwd op een steile rots boven een diepe kloof. Dat belooft wat en we boeken een excursie erheen.
In een minibus met 6 anderen toeristen (Turks, Japans, Roemeens) stijgen we hoger en hoger maar er is laaghangende bewolking en mist. De omgeving is groen, groener, groenst met veel water. De beloofde duizelingwekkende aanblikken van het klooster blijven voor ons voor altijd in nevelen gehuld!
We moeten het doen met de plaatjes van de - overigens prachtige - verkoopfolder van de excursie.
Het klooster is al 50 jaar verlaten. We bekijken wel de binnenkant met kapel, eetkamer, bibliotheek en kerk met mooie fresco's. We hebben 5 meter zicht maar hiervoor is dat genoeg. Dezelfde avond nog pakken we de bus en steken de grens over naar Georgie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
