Armenie deel 1

Zoek de verschillen. Altijd leuk om te doen als je van het ene naar het ander land reist. De eerste paar dagen in Armenie vonden we weinig verschillen maar nu we er wat langer zijn krijgen we het scherp.
Onze 8 meest opvallende verschillen;
1. zijn de vrouwen in Georgie veelal in het zwart gekleed - of ze nu oud of jong zijn - in Armenië zien we weer veel kleur en modetrends in de kleding en schoenen.
2. het eten in Georgie is verfijnder maar het Armeense eten heeft meer verschillende invloeden zoals vanuit Rusland, Georgie maar ook Libanees en Turks.
3. het centrum van de hoofdstad Yerevan lijkt 's avonds wel te veranderen in een Spaanse of Italiaanse stad. Iedereen is op straat, flaneert, eet een ijsje of drinkt een koffie. Tot diep in de nacht. Tbilisi heeft dit niet en is veel ingetogener.
4. de Armeense vrouwen zijn allemaal superslank. Lange benen die ze graag laten zien in schoenen met hele hoge hakken. In Georgie zijn de vrouwen - en mannen overigens stevig en zwaar.
5. Armenië is met 2 (Turkije en Azerbeidjan) van de 4 (Iran en Georgie) buurlanden in oorlog (Genocide, deel Turkije was Armeens, Nagorno Karabach). Met als gevolg gesloten grenzen en weinig tot geen ontwikkelmogelijkheden.
6. de geschiedenis speelt een grote rol in het hedendaagse leven. De genocide is nog sterk aanwezig zeker nu met de 100-jarige herdenking ervan dit jaar.
7. 70 procent (7 miljoen) van de Armeniërs woont buiten zijn eigen land als gevolg van de genocide en diaspora.
8. Rusland is sterk aanwezig met o.a. Militaire basis, auto's en vrachtwagens, banken, Gazprom en veel Russen die hier wonen en werken.

Hoe hoger de rang van de militairen des te groter worden de petten van hun. Bij de grensovergang zien we mooie exemplaren maar ik word vriendelijk verzocht de foto's die ik van hen gemaakt heb, te verwijderen.
We reizen door naar Alaverdi, gelegen in de Debedkloof van zo'n 40 km lang. Hoog in de bergen rondom deze kloof liggen ook weer vele oude en mooie kloosters. We bezoeken er twee nl die van Hagpat en Sanahin.
In Alaverdi is nog een kopermijn voor ongeveer 30% actief. In de Russische tijd was er veel industrie maar na het uiteenvallen van de Sovjet Unie in 1991 is dit vrijwel tot stilstand gekomen. Het biedt nu een macabere aanblik van vervallen fabriekshallen, hoge schoorstenen en een stortschacht van boven naar beneden. En rook uit de bergtop. Mathieu vindt het net Mordor uit The Lord of The Rings......

Via internet komen we in contact met Gerard, een Nederlander die al jarenlang in Armenie woont. Hij heeft een reisorganisatie, Armeniereizen, en hij neemt ons mee naar zijn stek bij Vanadzor. Zijn camping is nog niet klaar dus we lopen naar de rivier een half uur verderop enteren onze tent op een mooie bloemenweide. De volgende dag lopen we de bergen in om zijn woning te zien; helaas is hij er zelf niet meer.
Door naar Dilijan National Park om weer te gaan lopen. De natuur in met eigen tent en op eigen kracht. Blijven we heerlijk vinden om te doen. We gaan naar het Informatiecentrum maar ze weten weinig over hun eigen park en uitgezette routes. Uiteindelijk koppelen we zelf een paar routes van enkele dagen aan elkaar en gaan op pad. We mogen wat van onze overbodige bagage achterlaten, dat dan weer wel.
We nemen een taxi naar het beginpunt maar we eindigen met ruzie met de taxichauffeur. Hij heeft ons naar het verkeerde punt gebracht. Misverstand. Hij boos, wij boos. Teruglopen dan maar. Zeker twee uur omhoog over asfalt lopen , grrrr.
De route gaat door open velden, langs nederzettinkjes en dan het woud in en daar gaat het mis. De wegmarkering is belabberd en we klimmen en klimmen op steeds steiler (45grad.)wordende paden zonder tekens. Veel muskieten om ons heen...en net als we terug willen keren komt er een Russische jeep aan met een man die moet lachen ons daar te zien. We zitten verkeerd en hij brengt ons een stuk terug en legt in het Armeens uit hoe we verder moeten....Geen wonder dat we een half uur later weer het spoor bijster zijn. Ook dan komt is er weer een helpende hand in de vorm van een ploeg arbeiders die in het bos aan het werk zijn en ons met de auto naar Parz Lich.Een mooi meer op hoogte waar gerecreëerd wordt. We zijn zo blij er te zijn: we wassen ons en bestellen een grote vis en bier. Een traktatie na deze vermoeiende dag.
We komen daar ook 3 Belgische jongens tegen die ook aan het lopen zijn. Maar wat zijn ze zwaar bepakt, minstens 20 kilo met blikken vis, flessen wijn, blikken stoofvlees, luchtbedpomp en klapstoel. En wij vinden onze bepakking al zwaar in die hitte.
De volgende dag door naar Goshavank met een - alweer - mooi klooster en dan nog een uurtje omhoog lopen naar een afgelegen meertje Gosh Lich. Wat een idylle. We komen er aan en er zijn 5 jonge mannen bezig een barbecue voor te bereiden. We worden uitgenodigd mee te eten. Een tijdje later komen ook de drie Belgen en ook zij worden uitgenodigd. Wat een feest. We leggen alles bij elkaar: kipbbq, tomaat, komkommer, Belgisch stoofvlees, kaas, pruimen, wodka, wijn. De avond kan niet meer kapot. Na het eten zingen en spelen ze traditionele liederen voor ons. Over oorlog, liefde voor hun land en moeder (!) en heimwee. We zijn geroerd.

De volgende ochtend nog een plons in het lieflijke meer en dan terug. We krijgen een lift van Anush en Henri die ons uitnodigen als we naar hun stad komen. Dat doen we zeker. Maar eerst naar Idjevan voor het weekend. Even bijkomen van de tocht. We hebben een fijn pension bij Anahit waar we goed verzorgd worden met heerlijk eten en leuke gesprekken. Zeker ook met schoondochter Anna, die goed Engels praat. Het enige wat we doen is een dagelijks wandelingetje door het dorp waar we koffie drinken en wat fruit kopen. De tweede dag komt Bram, een Nederlander die als vrijwilliger werkt voor PUM, een overheidsorganisatie die vrijwilligers uitzendt met specifieke kennis die andere landen kunnen gebruiken. Bram komt een week, op verzoek, in deze regio om de guesthouses te ondersteunen. Leuk om hem aan het werk te zien en hoe leergierig Annahit en Anna zijn om hun guesthouse aan te passen aan de Europese wensen en normen. Dus bijvoorbeeld geen contactpunt onder de douche of deuren die niet dicht kunnen. De laatste avond arriveren ook nog Wiebe en Rivka en hebben we een Hollands avondje. Erg gezellig.

Het weekend is voorbij en we komen weer in beweging. Teug naar Dilijan voor weer een tweedaagse bergtocht van Haghartsin Monastery naar Shamakhyan Village en dan door naar Jukhtakvank. Een prachtige tocht maar ook hier lukt het ons niet op de route te blijven. Vrijwel geen markering en na een halve dag lopen krijgende door dat we het pad naar de bergtop gemist hebben. En dat terwijl we 's morgens een tijd lang vergezeld worden door een Armeniër te paard die ons het eerste stuk van de tocht liet zien. De route was namelijk gewijzigd. Aan het eind van de dag komen we weer op ons beginpunt uit; teleurgesteld. We besluiten bij het klooster onze tent op te zetten en de volgende dag het nog een keer te proberen. Gelukkig maar, wat een prachtige tocht. Wel een pittige over een hoge bergkam maar met prachtige bloemenweiden en vergezichten. Onderweg worden we nog uitgenodigd voor een kopje koffie bij een armoedig hutje van moeder met enkele kinderen. Ze hebben zelf niks maar toch willen ze ons graag koffie schenken. Beperkte communicatie maar toch een fijn moment.

Terug in Dilijan liften we meteen door naar het meer van Sevan, het grootste meer van Armenie. De overkant is niet te zien, zo lang. Liften gaat overigens erg goed hier. We hebben vaak de rugzak nog niet op de grond gezet of ze stoppen al. Tot ongenoegen van de vele taxi's maar de mensen vinden het erg leuk om anderen te ontmoeten.
Het is vakantietijd dus het is overal erg druk. Het lukt ons een plekje voor de nacht te vinden met onze tent en de volgende dag naar het klooster op het schiereiland. Een droomlocatie, dat weet ook de president want hij heeft aan de andere kant van het eiland ook een vakantiewoning. We lopen er heen en maken wat foto's. Raar, geen grootse beveiliging dat je zou verwachten.

En dan eindelijk Yerevan. We slapen bij Anahit die heel vorstelijk in een appartement woont bij de Opera, een chique omgeving. In haar woning veel schilderijen van haar vader die een beroemde schilder was in de Sovjetperiode. In het appartementencomplex woonden vroeger allemaal kunstenaars die hun woning van de staat kregen. Mooie hoge kamers waar veel licht in komt. Het centrum doet Europees aan met sjieke boutieks, prijzige hotels en grote boulevards. En over de horden mensen niet te spreken die hier rondlopen en zich vermaken. We bezoeken het Historisch Museum met kunst uit het land maar vooral ook een expositie over de genocide gemaakt door 3e generatie Armeniërs die buiten eigen land wonen. Indrukwekkend hoe deze jonge mensen dit thema verbeelden in eigentijdse kunst.

Ook bezoeken we Anusch en Henry, het stel dat on een lift gaf in Gosavanck. Ze wonen in een stadje in de buurt van Yerevan en daar staat - jawel hoor - de kerk aller kerken de zgn moederkerk. We ontmoeten elkaar daar op een terras en ze herkent ons niet meteen: toen waren we in onze 'outdoor outfit' en nu in onze zondagse kleren. Wel allerhartelijkst en we krijgen, vergezeld door haar zoon en drie vrienden, een echte rondleiding over het historische christelijke complex. Vooral de kerk van 301 na christus is bijzonder kleurrijk van binnen en er is ook nog een doopdienst aan de gang met veel ceremonie. De eerste keer voor ons dat we geen verlaten klooster/ kerk bezoeken maar een die volop in bedrijf is met diensten,opleiding, studie en wonen. Aansluitend naar hun huis voor het toetje van ijs met koffie en leuke gesprekken over het leven in Armenie tussen hoop en zegen. Na nog een lekkere lunch en gedroogde abrikozen voor onderweg, nemen we afscheid en pakken de bus terug naar Yerevan. Het was heel bijzonder om als 'oude vrienden' onthaald te worden en we hebben genoten van deze dag.

De laatste avond voordat we weer verder trekken naar Nagorno Karabagh ontmoeten we Auke en Annelie en gaan we samen aan de Armeense cognac en waterpijpen.