Georgie deel 1: zee en bergen

Het is heerlijk om weer blote benen, blote armen en topjes te zien. Jezelf kleden op de temperatuur en niet op de godsdienst: het is meteen weer vanzelfsprekend.
Het regent als we Georgie binnenkomen maar wel warm. We gaan naar Batumi aan zee.
De stad is vergeven van de hotels en casino's maar heeft wel een aangename sfeer. Het is een vreemde mix van mooie oude gebouwen, goedkope en half vervallen flats en moderne nieuwbouw hotels van Sheraton, Hilton en Radisson. Verder ook aan casino's geen gebrek. Dit is 'the place to be' als je geld hebt, een grote auto en een vriendin met lange benen en een goddelijk figuur. Kortom...wij zijn waar we wezen moeten.

Even over de grote- echt hele grote - auto's die we volop in het straatbeeld zien. De hele stoere mannen rijden in de buitenklasse van de dure merken Mercedes, Toyota, maar ook RangeRover en zelfs enkele Hummers. Allemaal met een flinke motorinhoud van minstens een V8 onder de motorkap. Ze betalen bijna geen belasting op deze auto's: ze worden goedkoop uit Japan geïmporteerd en ze rijden op gas. Dat schijnt overigens de motorprestaties heel wat te temperen.
Ook zien we vaak auto's waarvan de voor- en achterbumper ontbreekt, mogelijk veroorzaakt door de Amerikaanse ogende politieauto's want die hebben een soort van stootblok op de voorbumper.

We kunnen ons hotel niet vinden, we vragen wat rond maar we kunnen ons niet goed verstaanbaar maken. Een paar mannen bellen het hotel en brengen ons met de auto
(RangeRover sport) er gratis naar toe.
Een geweldig leuk boetiekhotelletje van een stel op leeftijd die ons de volgende dag verrassen met een uitgebreid ontbijt. Een makkie voor ons ....

We bekijken de stad, genieten van de gratis laser-, licht- en muziekshow die s'avonds gehouden wordt aan de boulevard en wandelen in de Botanic Garden die al een eeuw geleden aangelegd is met allerlei exotische bomen en struiken.

Volgende halte is Mtskheta, sinds 400 na Christus het spirituele hart van de Georgisch Orthodoxe kerk. Deze stad heeft twee belangrijke bezienswaardigheden nl. de Jvari kerk, hoog op een bergtop gelegen en al van kilometers afstand in de wijde omtrek te zien is en de Svetitskhoveli kathedraal in het stadje zelf. Mooi, mooi en peacefull.
We ontmoeten George, een Georgiër die drie jaar in Eindhoven heeft gewoond tijdens zijn internationale carrière wildwater kanovaren. Hij sprak goed Nederlands en voor ons een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over het een en ander.
We zoeken en vinden een leuke overnachtingsplek bij Lali thuis. We dachten dat we een kamer bij haar hadden voor het schappelijk bedrag van 20 euro per nacht inclusief ontbijt, maar het blijkt dat we een hele verdieping hebben. Geweldig zoveel ruimte en een lieve gastvrouw ook nog eens. Als het even kan willen we altijd met ontbijt want het is telkens weer een verrassing en feest wat ze ons voorschotelen. Ditmaal veel gekookte eieren, worstjes en erg sterke kaas.

En dan wordt het tijd dat we weer de bergen ingaan en gaan wandelen. We pakken de bus naar het hoge noorden, de Kazbegibergen in. De route ernaar toe is over de Georgian Military Highway, de enigste weg die naar Rusland gaat over de bergen. Regelmatig komen we langs forten en kerken die al een stukje van de geschiedenis prijsgeven. Dit is een strategische route waarover de Russen in 2008 het land is binnengevallen. We passeren honderden vrachtwagens die langs de kant van de weg staan; ze mogen de grens nog niet over. De chauffeurs moeten uren maar vaak ook dagen wachten voordat ze door mogen. En niemand die hun vertelt wanneer de pas open gaat. In de communicatie kunnen ze nog wel wat leren.

We komen aan in Stepantsminda, het laatste dorp 15 km voor de Russische grens op 1750 meter hoogte. Aan het eind van de middag beginnen we te lopen. Eerst naar het Tsminda Sameba klooster op 2200 meter. Weer zo'n spectaculair gezicht; een kerk/klooster op een bergtop. Daar hebben ze wel patent op. Het is een stevige klim en iets van het klooster af zetten we onze tent op voor de nacht. Koud, we houden onze kleren aan in de slaapzak.
De dag erop klimmen wij even omhoog naar de top op 3000 meter vlak bij de gletsjer op twee pannenkoeken, enkele hardgekookte eieren, een stuk kaas en worstjes. Daarna is het weer steil naar beneden zonder een zichtbaar pad maar gewoon recht de berg af. Alles behalve simpel, het kost ons bijna 4 uur en heel heel pijnlijke knieën.
Onder aan de berg stappen we gelijk een gezellig restaurant binnen om ons tegoed te doen aan 1liter bier, schapenvlees en stevige salades zodat we de opgelopen schade snel kunnen inhalen.
De mensen van het restaurant regelen een guesthouse voor ons. We worden opgehaald met de auto, heerlijk, want de benen willen niet meer.
We kruipen meteen ons bed in.
De volgende ochtend niet alleen een stevig ontbijt met alles erop en eraan maar ook met een schaal vol dampende aardappelen en vlees. We zijn dan wel afstammelingen van de 'aardappeleters' maar dit wordt ons toch iets te gortig. Een paar hapjes voor het fatsoen en verder laten we het voor wat het is.
' s Middags lopen we naar het Zeta Camp, een basiskamp en uitvalsbasis voor diverse trektochten in een andere bergrange. De laatste paar kilometer worden we meegenomen door 4 jonge mensen in een auto, dit omdat we in de regen lopen. Blijkt dat ze met 14 vrienden op weg zijn naar het camp om de verjaardag van een van hen, Nino, te vieren, die 35 wordt. Wij worden uitgenodigd mee te doen. Wat een heerlijke avond. We eten zelfgemaakte khachapuri en drinken zelf gebrouwen witte wijn. Leuke mensen, leuke gesprekken. Aan lopen komen we niet toe, de knieën zijn te overbelast en willen niet meer. Daarom vertrekken we de dag erop naar Tblisi.