Lycian Way deel 1

Op maandag pakken we de dolmus naar Ovacik, het begin van de route. Een groot bord verwelkomt ons en we beginnen te lopen. Het is een mooie zonnige dag. We klimmen langzaam omhoog en hebben meteen prachtige uitzichten over de zee. We zijn niet de enigen die onderweg zijn, we zien meerdere schildpadden en in dit geval geldt: langzaam verkeer gaat voor. We lopen door een paar kleine dorpjes met enkele huizen. Veelal prachtig gelegen in een ruige natuur. Verder weinig te beleven maar vriendelijke mensen die ons begroeten. We drinken thee in een klein stalletje naast het wandelpad. Een jong verlegen meisje zet de thee voor ons en perst sinaasappels voor ons uit. Verder omhoog tot we in Faralya aankomen, onze stop voor vandaag. We zitten op een kleine camping boven een rots met uitzicht op een groene kloof met zandstrand. We kunnen nog afdalen naar dit strand maar we hebben al zo' n 7 uur gelopen dus dat laten we aan ons voorbijgaan. En al helemaal als we horen dat je aan touwen naar beneden most omdat het anders te gevaarlijk is. We gaan voor een Efes en springen nog even het zwembad in. Er zijn nog meer lopers maar allemaal met een dagrugzak. Ze vinden ons stoer, dat vinden wij zelf eigenlijk ook wel maar het is nog maar de eerste dag....

Goed geslapen in onze tent en op weg naar Kabak, een dorpje aan het uiteinde van een diepe kloof. Wij lopen er helemaal omheen. Aan het einde van deze kloof klimmen we gedurende een uur of 3 omhoog naar Alinca. Een loodzware tocht waar we al onze krachten moeten inzetten. Maar mooi dat het is, we raken niet uitgekeken op het landschap en de kustlijn. Op de route passeren we nog twee andere wandelaars die angst hebben voor de hoogte en soms nauwe doorgangen. Gelukkig hebben wij geen last van de soms duizelingwekkende doorgangen en klauterpartijen over de rotsen. In Alinca aangekomen vragen we in een pensionnetje of ze wat te eten voor ons kunnen maken. Het is nog vroeg, tegen vijven maar we hebben honger. Ze maken een lekkere salade, pilavriist, aardappelen en groentes en zelf gemaakte volle yoghurt. En natuurlijk thee. We liggen op een soort van veranda, in kussens met een laag tafeltje en uitzicht op zee. We vullen onze waterflessen en gaan weer op pad. Op zoek naar een mooie kampeerplek en net buiten het dorp vinden we die. Een plateautje met twee zware olijfbomen. We zetten onze tent op waarna we bezoek krijgen van een grote kudde geiten die allerlei capriolen uithalen om toch vooral het jongste en groenste blad uit de boompjes te halen. We zijn moe en gaan plat om 9 uur.

Zelf thee zetten en ontbijten; we hebben brood, kaas, tomaten en olijven bij ons. Daarna de rugzakken weer op en we dalen af. Onderweg nog ergens een theetje gedronken bij een herdersgezin. We vragen of we brood van hun mogen kopen. Dat kan en we en dat krijgen er ook nog een ui en een paar tomaten en paprika's bij. Wat een lieve mensen. Ze willen niets hebben maar we laten wel wat geld achter.
Door en dan komen we in een vallei waar nog koren verbouwd wordt. Handmatig afgesneden en bij elkaar gebonden. Dorsklaar. De vallei is breed en lieflijk met in het midden een rond gebouw. We vragen ons af wat het is. Een graftombe of kleine gebedsruimte? Maar het blijkt een waterput te zijn.
De route splitst hier. We kiezen voor de route die naar het binnenland gaat. Op een hoog plateau rusten we uit en liggen we op de grond. Plots zien we een grote hagedis wegrennen en een tel later zien we waarom. Een grote zwarte slang komt recht op ons af met de kop omhoog. We schrikken ons rot en schieten overeind. De slang ook en hij weet niet hoe snel hij weg moet komen. Hij was vlakbij, op nog geen 1.5 meter. Voorlopig maar even niet meer plat op de grond uitrusten.
Hij was niet de eerste slang die we zagen, maar wel de grootste. Eerder op de dag zagen we al een kleine grijze en een kleine bruine slang. Dan komen we toch in Sidyma, een dorpje met indrukwekkende restanten uit de Lycische periode. Er staan nog diverse graftombes en we zien de contouren van hun huizen. We lopen naar het volgende dorp Bel waar we aan de rand van een korenveld een mooie kampeerplek vinden. Een Turkse familie is daar nog aan het werk maar we mogen daar gaan staan. Prachtig uitzicht en 3 waterputten. Ze zijn zelf een waterreservoir aan het metselen voor het vee en de dochter hoedt de schapen.
Als we aan het eten zijn worden we verrast door twee parende slangen. Ze hebben geen oog voor ons, logisch toch. Wat een ritueel, ze zitten om elkaar heen gedraaid met hun hele lijf en de koppen bewegen dan weer naar elkaar toe, dan weer van elkaar af.

De volgende ochtend komen we maar niet op stoom. We hebben een heerlijke plek in de schaduw en líggen lekker. Om half 10 toch op pad maar in het dorpje Bel worden we al uitgenodigd voor thee. Doen we. We vragen ook hier voor brood en wederom krijgen we er van alles bij. Het is een pension dat ze aan het verbouwen zijn. Er wordt een grote veranda aangebouwd met daaronder ruimte voor de geiten. De dochter praat wat Engels en moeder en oma willen nog van alles van ons weten.
Verder gaan we, eerst nog een glooiend pad omhoog tot aan een laatste nederzetting op de top. Hier moeten we wat zoeken om de routetekens te vinden. Dan een lange en steile afdaling haast tot op zeeniveau, waarin ik een knieband nodig heb. Het laatste stuk van vandaag gaat naar Pydnai waar de muren nog staan van een oud fort met 9 torens. We zitten dan op een rivierdelta, een groot vlak stuk dat volstaat met kassen waarin tomaten en paprika's geteeld worden. En een strand met een restaurantje. We zetten hier onze tent op en gaan voor een rustdag. We voelen ons hele lijf. Vier geweldige wandeldagen achter de rug van gemiddeld 7 uur lopen per dag. En dan niet te vergeten onze rugzakken van zo'n 15 kilo inclusief 2 liter water.
Turkse rastafari Okan maakt een geweldige maaltijd voor ons met verse vis. We gaan aan het bier en Marian voor raki. We slapen er goed op.