Ilha Grande

Ilha Grande

Het weer is instabiel in Rio, volgens Antoni, onze host, zou de winter al voorbij moeten zijn maar als gevolg van de klimaatveranderingen is het nog vaak bewolkt en regenachtig. We hebben nog een dag of vijf te gaan en besluiten naar Ilha Grande te gaan. We zien op de weerapp dat we, als het goed is, daar in ieder geval een paar dagen zon hebben. De beste plek in de wijde omgeving waar het allemaal half tot zwaar bewolkt blijft.

De tocht met de speedboot begon ontspannend maar wordt al gauw ernstiger; we bonken over de golven heen en we hebben allebei angst dat de boot omslaat. De kapitein gelukkig niet; hij staat stoer achter het roer en geeft geen kik.

We hebben niets geboekt of geregeld dus eerst maar een hapje eten en vragen of de koffers er een uurtje mogen blijven staan terwijl wij op zoek gaan naar een leuk hotel. We hebben dit keer behoorlijk wat noten op onze zang want we willen een hotel met een mooie uitstraling, met een tuin, niet in de schaduw en een fijne kamer. Want we blijven hier maar liefst 5 nachten en we willen een waardige afsluiting. We kijken niet op een prei…

Ilha Grande is vooral bekend om zijn ongerepte tropische stranden met wuivende palmbomen, het ruige landschap en weelderige vegetatie. vriendelijke vissers en rieten strandbarretjes. De zee is blauw, het zand zo fijn is als meel en er zijn veel leuke rieten strandbarretjes.

En .. er is geen gemotoriseerd verkeer; geen auto’s, geen brommers niets van dat alles. We zeulen met onze koffer over straatjes met kinderkopjes en onverharde paden. Het vervoer wordt verder gedaan met karren die worden voortgetrokken en geduwd door mannen. Zo onwerkelijk om te zien. Maar verder heeft iedereen natuurlijk een boot of bootje dat lekker ligt te dobberen in de baai.

Toch werd het eiland lange tijd geschuwd. Ooit was Ilha Grande het territorium van piraten. In de eerste helft van de twintigste eeuw was het een leprakolonie. Daarna werd Ilha Grande een gevangeniseiland waar de zwaarste criminelen van Brazilië vastzaten.

Wij hebben een heerlijk hotel gevonden in Vila do Abraão, de enige noemenswaardige nederzetting van het eiland. Het dorp zelf is schattig met een wit kerkje en gekleurde huisjes. En natuurlijk heel veel restaurantjes, barretjes, pousada’s (gasthuizen) en reisorganisaties (met bootjes naar andere stranden op het eiland varen). En wij?

Wij doen niet veel. ’s Morgens aan het ontbijtbuffet, naar het strand lezen en naar de vele Brazilianen kijken, aan het eind van de middag een caipirinha of biertje drinken in een strandtentje en ’s avonds vis eten in een écht restaurant.

We maken eens een klein wandelingetje naar een ander strand maar we zijn vooral erg lui.

Het eiland herbergt verschillende bedreigde diersoorten zoals de (let op) de roodgeplooide fruitkraai, de bruine brulaap, de luiaard met manen, de roodwangamazonepapegaai en de breedsnuitkaaiman maar wij draaien ons nog een keer om op onze handdoeken.

We kijken graag naar het strandleven; we horen vrijwel alleen Portugees om ons heen en we zien bijna geen Westerse toeristen. Er wordt veel gevoetbald in groepjes van 3 of 4. Vrouwen doen ook mee en ze doen niet onder voor hun mannelijke vrienden. Het gaat erom de bal in de lucht te houden en die door te trappen of koppen naar de volgende. Dit houden ze uren vol, af en toe afkoelen door even het water in te duiken en hup weer door.

En heel veel tattoos; niet zoals in Nederland een klein vlindertje die net boven de bh-bandje uitpiept of een beschaafde draak op je linkerarm. Nee, het zijn er minimaal vier en van flink formaat; de hele arm van boven tot onder, de onderbenen en dan nog een op de rug. En dan echt gewoon iedereen; mannen, vrouwen, ouderen …

Wij zijn al een paar weken in Brazilië, zien dat iedereen tattoos heeft en we lijken er niet aan te ontkomen. Mathieu denkt al ernstig na over welke hij wil laten zetten; het wordt óf de eenogige zeepiraat óf Daenerys met haar draken uit de Game of Thrones. Spannend…..

Helaas heeft de tattoomeneer pas tijd als wij al lang weer terug zijn in Nederland. Jammerrrrr.

De dag van ons vertrek regent het pijpenstelen. Terug naar Rio waar Antonio ons opwacht op het busstation om, via een lokale app, een taxi voor ons te regelen naar het vliegveld. Wij dachten, dat regelt hij wel even vanaf zijn thuisadres, maar zo werkt dat niet. Ter plekke, en chauffeurs weigeren ook nog wel weer eens een rit na eerst toegezegd te hebben. Wat een gastheer, die Antonio. We zijn er van onder de indruk omdat we niet meer bij hem verblijven maar hij doet dit allemaal met veel plezier.

Het vliegtuig vertrekt en landt op tijd en in Nederland aangekomen haalt Shelagh ons op (oneindig dankbaar [e-1f60a]) want de treinen rijden niet. Begin van de avond zijn we weer thuis; dol en erg moe.

Maar wat een geweldige reis hebben we gemaakt.

We blikken terug en mijmeren nog wat:

·Als we in Argentinië vertellen dat we uit Nederland komen beginnen ze 9 van de 10 keer over Maxima. En net als bij ons he; de achternaam is niet nodig, we weten allemaal over wie het gaat. Ze zijn waanzinnig trots op haar en feit dat ze koningin is.. En als we dan vertellen dat ze het goed doet als koningin, komt er een glimlach van oor tot oor. En ze hebben ook al een landgenoot die paus is, wordt ons vaak verteld. Wisten we niet maar nu wel.

·In Argentinie (of Chili) zien we voor het eerst heel veel cactussen. Onze kennis ging niet verder dan die dat voorkomen in Mexico en dat er dan een Mexicaan met een grote sombrero onder ligt die siësta houdt.

·Vooral in Bolivia veel ( vriendelijke) honden op straat. Van wie zijn ze? Van iedereen of niemand.

·In alle landen zijn ze gek op gefrituurd eten; empanada’s, saltena’s, coxinha’s….. En het liefst gevuld met kip.

·Bij het ontbijt wordt er vaak al zoetigheid aangeboden; cake en/of taart. Brazilië spant wel de kroon in dit opzicht. Vooral voor mij een grote uitdaging (die ik overigens veelal verloor) als het gaat om niet alles op te scheppen maar alleen het allerlekkerst.

Bovenal waren het drie bijzondere maanden; zo’n heel ander leven dan ons ‘normale’, Nederlandse leven. En wat hebben we veel mooie dingen gezien, gedaan, ervaren en meegemaakt. Ontzettend veel lieve en behulpzame mensen ontmoet en nieuwe – overzeese - vrienden gemaakt.

Kortom; we zijn rijker teruggekomen dan voordat we gingen en dan hebben we het niet over de financiën [e-1f60a].

Dank allemaal voor jullie reacties; was erg leuk en stimulerend om te lezen.