Lycian Way deel 2

Een dagje uitrusten. Wat doe je zoal? Turks ontbijten met brood, kaas, tomaten, olijven en veel thee. Dan eens rustig een handwasje doen, weer een theetje drinken, wat internetten en weer een thee en dan een duik in het water. Patara is het langste zandstrand in Turkije met 17 Km aan zandstrand in een soort van rivierdelta. Het was een strategische gelegen plek vroeger met haven dat verdedigd werd door het grote fort.
De dag erop brengt Ibrahim, een van de beheerders van de camping, ons naar Xanthos, een oude en goed bewaard gebleven belangrijke stad van het Lycische volk. Zij kwamen al voor in de geschiedenis vanaf 1200 voor Christus. De stad is vaak verwoest, veroverd en weer opgebouwd. Een van de belangrijkste veroveringen was door de Romeinen onder aanvoering van Generaal Brutus. De Lyciers wilden zichzelf niet overgeven: ze dreven hun vrouwen en kinderen in de tempel die ze in brand staken en gingen zelf het gevecht aan - man tot man - met de vijand tot de dood erop volgde. Wat een heroïsch verhaal.
We lopen door de stad waar vooral het amfiitheater en enkele sarcofagen nog in zeer goede staat zijn. Hoe kregen ze al die grote rotsblokken toch zo hoog op elkaar? Het zware werk heeft ongetwijfeld veel mensen het leven gekost.

In het hedendaagse Xanthos ontbijten we in een klein cafeetje met zicht op de dagelijkse bedrijvigheid. We nemen een busje om een paar kilometer verderop de route weer op te pakken. We klimmen en hebben fraaie uitzichten op het lange zandstrand, de bergen en nog meer oude tempels en oudheden die we passeren. Het is wederom een prachtige dag, soms heet - zo'n 27 graden schatten we - maar met een lekker windje goed te doen. We maken ons kampementen voor de nacht op een soort van vlonder die gemaakt is onder een boom naast het pad langs een waterpomp en met een privestrandje. Wat een mazzel. We zien aan de sporen dat de Turken hier overdag komen picknicken maar ze moeten er wel een wandeltocht voor over hebben.
Later op de avond komt er nog een vissersbootje langs met man en vrouw die aan het vissen zijn.
We slapen weer heerlijk met zeegeluiden op de achtergrond en vogels die ons s'morgens wakker fluiten.

Op weg naar Kalkan, onze volgende bestemming. In het begin een mooi pad mar al gauw een lang stuk over een tractorweg. Niet leuk om te lopen en we zijn blij weer een klein paadje op te kunnen naar een oud aquaduct van de Romeinen. En hier raken we het spoor bijster. We zoeken een aftakking van de route maar kunnen hem niet vinden: we klimmen 4 km omhoog en vervolgens hetzelfde pad weer teug maar we zien geen aftakking. We zijn het beu en lopen naar een gravelpad dichtbij in de hoop een auto aan te kunnen houden. En ja hoor, lucky bastards als wij zijn. Er komt een auto aan en de man erin wil ons wel naar Kalkan brengen dat op ongeveer 5 km afstand ligt.
We trakteren onszelf op een heerlijke lunch dicht bij de haven kopen eten en pakken dan een busje naar het dorpje Bezirgan, hoog in de bergen. We smokkelen even; de route ernaar toe was 3 uur zeer steil klimmen en dat laten we maar even aan ons voorbijgaan. We zijn per slot van rekening op vakantie, nietwaar?

Het dorpje ligt in een prachtige groene vallei met veel appelbomen en platanen. We willen hier de rest van de dag blijven en er blijkt een pension te zijn van een Engelse vrouw die er al 25 jaar woont. Het pension is in een 200 jaar oud huis dat van haar schoonouders was en dat ze helemaal verbouwd hebben. Het heeft een authentieke bovenverdieping met veranda's waar de zon en schaduw is en een lekker windje de avonden aangenaam maakt.
Zitten wij!
En na slapen op matjes in een tent genieten we van het heerlijke bed waar we in verdwijnen.
s' Morgens een Turks/Engels ontbijt, samen met een jonge vrouw uit Nieuw-Zeeland, die werkt in de bouw in Dubai en op vakantie is in Turkije ...
De vrouw des huizes trakteert ons op smakelijke verhalen over hoe de Turken omgaan met ongelukken en veiligheid; het is niet je koppie gebruiken maar Gods wil. Hoef je daar ook al weer niet over na te denken.

Als we dan toch eindelijk weer op pad gaan zien we opvallend veel dieren die rondstruinen maar wel meet een poot aan een touw: moeder kip met haar 8 kuikens, een ezel en een jong hondje dat ons enthousiast begroet. Het is een wonder dat Mathieu nog mee wil.
Bij het dorpshuis zitten een paar oude mannen mooi op een rijtje de wereld van vandaag met elkaar te bespreken. Even verderop maait een man nog handmatig het koren met een sikkel. We krijgen al rugpijn alleen door er naar te kijken.
Het lijkt wel Arnhems Openluchtmuseum.
Een vallei uit betekent in dit geval eerst weer klimmen om vervolgens een ravijn te doorkruisen naar een andere bergrug. We komen nu een een gebied dat mysterieus aandoet met vreemde afgeronde rotsformaties en cirkels van stenen die lang geleden neergelegd zijn. We eindigen de dag in een groene vallei met een half afgebroken oud huis maar wel met een functionerende waterput met teil. Kunnen we ons mooi weer 'afdouchen' en Mathieu neemt een badje. In de late avond zien we nog een hert dat van ons schrikt en ervandoor gaat.
Tijdens het lopen moeten we regelmatig wachten voor een overstekende schildpad. Hier kruipt er ook weer een rond en we bestempelen hem als onze huisschildpad. We verzetten hem naar ons weitje maar hij blaast boos naar ons om zich vervolgens te verschuilen onder een rots. De volgende ochtend zit hij daar nog.

In de volgende vallei komen we langs de hut van Huseyin en Fatma, die daar een groot deel van het jaar wonen met zoon en schoondochter. Ze hoeden 200 geiten. Ze laten ons meteen hun fotoalbums zien met foto's van toeristen die ze eerder ontvangen hebben. Veel Duitsers. We drinken thee en ayran bij ze en we krijgen weer brood en van alles mee. Wat een lieve mensen.
We lunchen in het volgende dorp Cokceoren in een pension naast de moskee. Heerlijk allemaal en de man wil ons telkens verleiden on een kamer voor de nacht te nemen maar daar hebben we geen zin in. Een moeke kimt nog langs met een koe aan een touw die ze laat drinken bij de waterbron.
Genoeg vertier gehad en we doen de rugzakken weer op.,het volgende deel van de route gaat pover stukgelopen paden door bulldozers die bruggetjes hebben gebouwd. Niet fijn lopen. We komen nog een jager tegen met 2 honden maar we hopen dat hij niets geschoten heeft. Eindelijk aangekomen bij 2 riviertjes die samenkomen en waar we kunnen kamperen. Dit nadat we daar nog een uur lang een poel hebben gezocht die er moest wezen..niet gevonden dus.
Weer lekker geslapen met een bosuil en en nachtegaal op de achtergrond en op een bergrichel in de verte een militair station dat over ons waakt.

Verder trekken we naar Phellos, wederom een oude nederzetting van de Lyciers. Een lange tocht die veel van ons vraagt. Veel stekelbush en weinig uitzichten. Aan het eind van de dag hebben we het dan toch bereikt en we zijn wederom onder de indruk van de hoogtes van hun bouwwerken en sarcofagen, door naar het dorp Cukerbag waar een pension moet zijn. We zijn door ons eten heen en we hebben zere voeten. Daar aangekomen blijkt het pension ter ziele te zijn. Wat een tegenvaller. Het is ondertussen begin van de avond. Uiteindelijk besluiten we enkele vrouwen langs de weg om eten te vragen. Ze overleggen met elkaar en vervolgens kimt een vrouw met een dienblad aan met brood, kaas en zelfgemaakte abrikozenjam. Ze zet het bij ons neer en haar zoon geeft ons Fanta (voor het laatst gedronken toen we 15 waren). Wat een traktatie en wat een lieve mensen ontmoeten we allemaal, Ze willen geen geld aannemen maar we laten natuurlijk geld achter.
Nu hebben we weer energie om weer een stuk te lopen en een kampeerplek te zoeke dat we even later vijven buiten het dorp aan de rand van een korenveld onder een eikenboom. Er komen nog een paar dorpelingen langs die nog laat van het werk met volle wagens graan huiswaarts gaan.

Onze laatste dag van de Lycian Way. We lopen vandaag naar
Kas, waar we eindigen. Onderweg komen we nog langs een biologische boerderij waar we thee drinken. Ze hebben een Amerikaanse gast waar we wat mee kletsen. De route gaat over een hoogplateau die een schitterend uitzicht biedt op Kas en de tientallen eilanden. Nog een steile afdaling en we bereiken het sfeervolle stadje.
We nemen met wat heimwee afscheid van deze bijzondere tocht. We trokken door een traditioneel en tegelijkertijd hedendaags Turkije terwijl de route ons hun verleden en geschiedenis liet zien. We hebben de Turkse gastvrijheid ten volle mogen ervaren en hebben genoten van de ontmoetingen met deze Lyciers van vandaag.
We hebben 10 dagen gelopen door een prachtig afwisselend gebied met fantastische uitzichten over zee en de ruige bergen erachter. Soms fysiek erg zwaar maar we hebben genoten van elke minuut.